Wel aardig, maar toch een groot gemis

Inspecteur Helen Grace zit tot over haar oren verstrengeld in een bloederige vete tussen rivaliserende drugsbendes. Ze is in gedachten bij deze criminele broederschappen als ze het hoofdbureau van Southampton binnenloopt en haar aandacht door een wanhopige vrouw bij de receptie wordt getrokken. Het is Sheila Watson die met klem een agent ervan probeert te overtuigen dat haar 15-jarige dochter Naomi in de problemen zit. Sinds Naomi bij haar drugsverslaafde vriend woonde hadden ze nauwelijks nog contact, maar nu lijkt ze van de aardbodem te zijn verdwenen. Naomi doet Helen aan zichzelf denken toen zij nog jong was en besluit er een zaak van te maken.

---Helens rebelse activiteiten---
Het wordt door een groot deel van haar team en de nieuwe korpschef Rebecca Holmes niet bepaald gewaardeerd dat Helen zich in de verdwijning Naomi verdiept. Zij zijn ervan overtuigd dat Naomi gewoon door haar vriendje is gedumpt en dat haar trots haar ervan weerhoudt om terug naar haar moeder te gaan. Ze woont nu vast op straat, net zoals zoveel andere kansloze tieners. Volgens haar baas en veel van haar collega’s is het belangrijker om hun kostbare tijd aan die bendeoorlog te besteden.

Helen is alleen nog steeds zo eigenwijs als het maar zijn kan, en iets verteld haar dat Naomi dringend hulp nodig heeft. Tegen de bevelen van haar korpschef in probeert ze toch te achterhalen wat er met het verdwenen meisje is gebeurd. Daarbij kan ze vertrouwen op de hulp van haar goede vriendin en collega Charlie Brooks, en dat is wel nodig ook. Rechercheur Paul Jennings is namelijk nieuw in het team en hij laat geen kans onbenut om Helens rebelse activiteiten te stoppen.

Ondanks al het verzet en de tegenwerkingen weet Helen alsnog langzaam maar zeker voortgang te boeken. En legt daarmee uiteindelijk een vreselijk duister geheim bloot.

---Het perspectief van Naomi---
Terwijl Helen en Charlie alles in het werk zetten om Naomi te vinden, verspringt het perspectief in het verhaal regelmatig naar deze vermiste tiener. Zo krijg je als lezer in stukjes te weten wat er werkelijk gaande is, en het ziet er inderdaad niet best uit voor dit meisje.

“Ze keek met half toegeknepen ogen door de duisternis. Ze zat aan de muur geketend in een soort cel, een claustrofobische ruimte van drie bij drie meter met een laag plafond; het was koud en vochtig. Een waterleiding kwam in de hoek waar zij zat omlaag, maar verder was de ruimte helemaal leeg. Haar metgezel lag met haar rug naar Naomi toe op de grond, nog geen anderhalve meter bij haar vandaan. Ze was blond, lang en slank, haar frêle lichaam zichtbaar door haar smoezelige T-shirt dat slobberig om haar lijf hing. Een oude joggingbroek en vuile, versleten sokken maakten haar treurige outfit af.”

---Een groot gemis---
Dit inmiddels twaalfde deel uit de succesvolle Helen Grace-serie zit zoals gewoonlijk weer sterk in elkaar. De hoofdstukken zijn kort, de schrijfstijl is vlot en het is zoals altijd weer moeilijk om het boek weg te leggen. Toch begint het allemaal een beetje een bekend riedeltje te worden: Helen Grace gaat tegen de haar opgelegde orders in, er zijn conflicten op het bureau, maar gelukkig kan Helen altijd op Charlie rekenen.

Ik las het en had naast het idee dat er een bekende verhaallijn werd gevolgd ook het gevoel dat er iets niet helemaal klopte. Pas halververwege het verhaal besefte ik me wat dat was: de journaliste Emilia Garanita deed niet mee en dat vond ik een groot gemis. Deze meedogenloze dame wist in alle eerdere delen de boel altijd goed op te schudden, maar dit keer bleef haar aanwezigheid bij een enkele vermelding. En daar ben ik nog steeds een beetje chagrijnig over.

Hoe dan ook, ondanks de enigszins bekende verwikkelingen wordt het verhaal tegen het einde aan bloedspannend en weet Helen het geheel met een onverwachte beslissing spectaculair af te sluiten. Wat dat betreft kijk ik weer hals reikend uit naar het dertiende deel, maar dan wel alleen als Emilia Garanita weer meedoet!

Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/