Engelse satire

Het is een prachtige avond, kosten nog moeite zijn gespaard om de 60ste verjaardag van de schatrijke Antony Wistern in zijn landhuis in de Cotswolds groots te vieren. Zijn beeldige vrouw Olivia is maanden bezig geweest om alles te organiseren en ze is vooral trots op de prachtig verlichte glazen bollen die in het meertje op hun landgoed zijn gemonteerd. Alles is perfect, van de hapjes tot de aankleding en de sfeer. Maar dan ontstaat er net voor middernacht opeens consternatie bij het meer. Antony is met zijn dronken hoofd vanaf de steiger in het meer beland en is daarbij gespiesd door een stang die een glazen bol op zijn plaats hield. Was dat een ongeluk of is er meer aan de hand?

---@DeDetective---
Er zijn in principe genoeg mensen die Antony met liefde en plezier het meer in hadden kunnen duwen zodat hij zogenaamd per ongeluk op die stang terecht zou komen. Zijn huwelijk met Olivia was al jaren niet best omdat hij er talloze minnaressen op nahield, zijn zakenpartner had ook zo zijn redenen om Antony uit de weg te werken en de vier volwassen kinderen van Antony en Olivia kunnen ook maar beter voor een goed alibi zorgen.

De politie schrijft de gebeurtenis alleen al vrij snel af als een treurig ongeluk. Antony had veel gedronken en gesnoven en er is geen enkele reden om aan te nemen dat er opzet in het spel is geweest. Een anonieme dame die zich op social media @DeDetective noemt, denkt daar echter heel anders over. Het feit dat ze zo’n beetje om de hoek van de Wisterns woont, is haar grote kans om aan haar uitzichtloze leven te ontsnappen en naam voor zichzelf te maken.

Ze bijt zich in deze zaak vast en naarmate haar volgersaantallen door het dak schieten, wurmt ze zich steeds verder in het privéleven van de Wisterns. Daar haalt ze zichzelf alleen wel de nodige problemen mee op haar hals.

---Het tussenstation---
Vlak nadat Antony in het meer is gevallen, wordt hij verward wakker. Hij is in een vreemde kamer en die ziet er wel erg armoedig uit. Na een tijdje wordt hem verteld dat hij dood is en dat hij zich in een soort van spiritueel tussenstation bevindt. Hier moet hij blijven totdat hij weet hoe hij is overleden, daarna mag hij verder. Hij kan via videobeelden de huidige belevenissen van zijn achterblijvers bekijken om zo te kunnen achterhalen hoe hij dood is gegaan.

Uiteraard is hij niet de enige in dat tussenstation, er zijn meerdere mensen die net zijn overleden en ook aan de leiding moeten vertellen hoe ze aan hun einde zijn gekomen. Als ze het niet goed hebben, moeten ze opnieuw proberen te bedenken wat er kan zijn gebeurd. Voor het merendeel is het geen grote opgave, maar Antony heeft er tot zijn grote frustratie veel moeite mee.

Keer op keer bekijkt hij hoe zijn vrouw en kinderen verder gaan met hun leven en toch lukt het hem niet om de juiste conclusies te trekken.

---Engelse satire---
Net zoals bij het vorige boek van Bella Mackie – Hoe vermoord ik mijn familie – is dit boek doordrenkt van typische Engelse satire. Dat is niet helemaal mijn ding, maar het geeft desondanks een bepaalde luchtigheid aan het verhaal en dat vind ik dan weer wel leuk. Het boek heeft ook zeker originele invalshoeken, zoals het zogenaamde tussenstation waar Antony wordt aangeraden om aan mindfulness te gaan doen zodat hij met zichzelf in het reine komt.

Verder wordt het verhaal vanuit meerdere perspectieven verteld: Antony, Olivia en @DeDetective. Dat geeft het geheel een leuke dynamiek. @DeDetective was met afstand mijn favoriete personage en zij heeft me door het boek gesleept, want ergens halverwege begon het toch wat te vervelen.

Hoe dan ook, uiteindelijk was ook dit weer een leuk tussendoortje. Het is niet heel hoogstaand, maar wel origineel en vermakelijk. Ideaal voor een regenachtig weekend!

Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/