Lezersrecensie
Niet mijn ding
Onlangs is het leven van de 47-jarige Gaby Hemkes volledig op zijn kop gezet. Ze dacht dat ze al 27 jaar gelukkig getrouwd was met Jan Pieter Boelevan. Dat ze onvoorwaardelijk van hem hield en dat ze samen alles konden overwinnen. Maar als hij op zijn werk wegens grensoverschrijdend gedrag op non-actief wordt gezet, blijkt dat ze binnen een mum van tijd een onvoorstelbaar grote afkeer naar haar echtgenoot kan ontwikkelen. Ze vraagt een scheiding aan en gaat in het huis van haar onlangs geëmigreerde dochter wonen. Opeens is Gaby weer vrijgezel en begint ze het daten weer een beetje te ontdekken. Hiermee is ze alleen wel een ideale prooi voor die ene man.
---Een geweldige minnaar---
Na een tegenvallend afspraakje loopt Gaby bij toeval de knappe Henri in een restaurant tegen het lijf. Hij is charmant, allervriendelijkst en onweerstaanbaar knap. Hij weet Gaby binnen korte tijd in te palmen en blijkt ook nog eens een geweldige minnaar te zijn. Op haar werk beginnen collega´s aan Gaby te vragen of ze hoofdprijs in een loterij heeft gewonnen omdat ze zo straalt van geluk en alhoewel Gaby dat telkens weer ontkent, voelt het wel alsof ze een grote winnaar is. Henri is haar hoofdprijs.
Ze loopt natuurlijk niet te hard van stapel, ze kent deze fantastische man tenslotte nog maar net. Ze heeft nog niemand over hem verteld, zelfs haar beste vriendin Annet en haar dochter weten van niets. Bovendien staat ze ook niet te trappelen om meteen een serieuze relatie te beginnen. Voor nu is Henri helemaal van haar alleen en daar wil ze intens van genieten.
Henri lijkt in ieder opzicht een prins op het witte paard, maar schijn bedriegt. In werkelijkheid is hij een roofdier met ernstige trauma´s.
---Psychische stoornissen---
Wat doe je als je als jonge tiener niet door je ouders wordt begrepen, weinig liefde ontvangt en vervolgens een pastoor ontmoet die je alle tijd en aandacht geeft? De man die zichzelf Henri (of Dirk of Flint) noemt werd door een pastoor misbruikt, maar zelf ziet hij het nog altijd niet als iets misdadigs. Die pastoor was zijn reddingsboei in een moeilijke tijd. Zijn steun en toeverlaat. En net zo goed een grote reden voor zijn psychische stoornissen.
Aan de buitenkant lijkt deze Henri alles prima voor elkaar te hebben, maar aan de binnenkant is hij een verknipt wrak dat een groot gevaar voor vrouwen vormt.
“Ik heb een vreemde relatie met vrouwen, want ik ben in staat om ze op een charmante manier te benaderen terwijl ze me geen mallemoer interesseren. Ik heb lang gedacht dat ik het beter bij mannen kon zoeken, dat ik vooral door mannen wilde worden aangeraakt. Dat klopt niet. Ik wil wél worden aangeraakt, maar alleen door iemand die me liefheeft, door een vrouw die in geen enkel opzicht lijkt op mijn moeder.”
---Niet mijn ding---
Natuurlijk heb ik eerder boeken van Loes den Hollander gelezen. Bij een schrijfster die zoveel thrillers schrijft (Wurgcontract is haar 30e boek!) is er haast geen ontkomen aan. Doorgaans zijn haar boeken prima tussendoortjes. Echt zware kost is het meestal niet, maar het verhaal zit wel altijd goed in elkaar en de personages zijn goed uitgewerkt.
Dit boek was alleen niet mijn ding en ik ben er nog steeds niet precies achter waarom dat zo is. Ik lees aan de lopende band boeken over seriemoordenaars (love it!), maar deze seriemoordenaar kon me niet bekoren. Was het omdat hij als het primaire hoofdpersonage werd neergezet en een groot deel van het verhaal vanuit zijn perspectief werd verteld? Was hij net een tikje te duister? Of heeft het meer te maken met het feit dat mijn afschuw van misbruik door leden van de kerk net wat te groot is?
Hoe dan ook, de letters zijn groot en het verhaal is relatief kort waardoor je er in een middagje doorheen leest. Een langdurige kwelling is het dus ook weer niet. Bovendien is er aan het einde toch nog een behoorlijke verrassing en die maakt veel goed.
Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/
---Een geweldige minnaar---
Na een tegenvallend afspraakje loopt Gaby bij toeval de knappe Henri in een restaurant tegen het lijf. Hij is charmant, allervriendelijkst en onweerstaanbaar knap. Hij weet Gaby binnen korte tijd in te palmen en blijkt ook nog eens een geweldige minnaar te zijn. Op haar werk beginnen collega´s aan Gaby te vragen of ze hoofdprijs in een loterij heeft gewonnen omdat ze zo straalt van geluk en alhoewel Gaby dat telkens weer ontkent, voelt het wel alsof ze een grote winnaar is. Henri is haar hoofdprijs.
Ze loopt natuurlijk niet te hard van stapel, ze kent deze fantastische man tenslotte nog maar net. Ze heeft nog niemand over hem verteld, zelfs haar beste vriendin Annet en haar dochter weten van niets. Bovendien staat ze ook niet te trappelen om meteen een serieuze relatie te beginnen. Voor nu is Henri helemaal van haar alleen en daar wil ze intens van genieten.
Henri lijkt in ieder opzicht een prins op het witte paard, maar schijn bedriegt. In werkelijkheid is hij een roofdier met ernstige trauma´s.
---Psychische stoornissen---
Wat doe je als je als jonge tiener niet door je ouders wordt begrepen, weinig liefde ontvangt en vervolgens een pastoor ontmoet die je alle tijd en aandacht geeft? De man die zichzelf Henri (of Dirk of Flint) noemt werd door een pastoor misbruikt, maar zelf ziet hij het nog altijd niet als iets misdadigs. Die pastoor was zijn reddingsboei in een moeilijke tijd. Zijn steun en toeverlaat. En net zo goed een grote reden voor zijn psychische stoornissen.
Aan de buitenkant lijkt deze Henri alles prima voor elkaar te hebben, maar aan de binnenkant is hij een verknipt wrak dat een groot gevaar voor vrouwen vormt.
“Ik heb een vreemde relatie met vrouwen, want ik ben in staat om ze op een charmante manier te benaderen terwijl ze me geen mallemoer interesseren. Ik heb lang gedacht dat ik het beter bij mannen kon zoeken, dat ik vooral door mannen wilde worden aangeraakt. Dat klopt niet. Ik wil wél worden aangeraakt, maar alleen door iemand die me liefheeft, door een vrouw die in geen enkel opzicht lijkt op mijn moeder.”
---Niet mijn ding---
Natuurlijk heb ik eerder boeken van Loes den Hollander gelezen. Bij een schrijfster die zoveel thrillers schrijft (Wurgcontract is haar 30e boek!) is er haast geen ontkomen aan. Doorgaans zijn haar boeken prima tussendoortjes. Echt zware kost is het meestal niet, maar het verhaal zit wel altijd goed in elkaar en de personages zijn goed uitgewerkt.
Dit boek was alleen niet mijn ding en ik ben er nog steeds niet precies achter waarom dat zo is. Ik lees aan de lopende band boeken over seriemoordenaars (love it!), maar deze seriemoordenaar kon me niet bekoren. Was het omdat hij als het primaire hoofdpersonage werd neergezet en een groot deel van het verhaal vanuit zijn perspectief werd verteld? Was hij net een tikje te duister? Of heeft het meer te maken met het feit dat mijn afschuw van misbruik door leden van de kerk net wat te groot is?
Hoe dan ook, de letters zijn groot en het verhaal is relatief kort waardoor je er in een middagje doorheen leest. Een langdurige kwelling is het dus ook weer niet. Bovendien is er aan het einde toch nog een behoorlijke verrassing en die maakt veel goed.
Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/
1
Reageer op deze recensie