Lezersrecensie
Aanrader!
Bridge of Clay gaat over de Dunbar-broers. Er zijn er vijf. Na de dood van hun moeder, vlucht hun vader weg en blijven de jongens alleen achter. Matthew, de oudste van het stel en verteller van het boek, was toen nauwelijks 18 jaar. De opvoeding van vier jongens aan een andere jongen toevertrouwen is niet altijd een goed idee.
‘Many considered us tearaways. Barbarians. Mostly they were right.’
Maar op een dag zit hun vader opnieuw in de keuken van de Dunbar-jongens. Hij wil een brug bouwen en heeft daar hulp bij nodig. Geen reactie. Tot Clay zegt: ‘Hi, Dad.’ En zo komt het boek aan zijn titel.
Vanaf dan wisselen heden en verleden elkaar af. In het heden helpt Clay zijn vader om een brug te bouwen, in het verleden wordt de geschiedenis van vader en moeder Dunbar uit de doeken gedaan en hoe het de jongens alleen vergaan is.
‘Yes, for the five of us, life always went on’
De Dunbar-broers zijn chaos. Grappige chaos, vloekende chaos en vechtende chaos. Maar ook chaos waarin het fijn verblijven is. Het soort chaos waarvoor je, al is het maar voor 5 minuutjes, graag je boek openslaat om er deel van uit te maken. De jongens houden van elkaar op hun eigen manier.
‘He was Rory at his most romantic. He was Puck with a pair of fists.’
De stijl waarin Markus Zusak dit alles beschrijft, is geniaal. Hij maakt vaak gebruik van herhaling. Dat kan gaan van een paar woorden (‘It was night. It was bed.’) tot zinnen, tot zelfs hele dialogen die terugkeren. Door die terugkerende zinnen en dialogen krijg je het gevoel dat je de Dunbar-jongens steeds beter leert kennen. Maar ook stijlfiguren als een oxymoron (‘In the beginning, the end was this’), een parallellisme (‘She had one hand on the instrument. The other hand on him.), een alliteratie (‘kids in shirts, shorts and buttons) en een aantal mooie vergelijkingen passeren de revue.
Tel bij die poëtische schrijfstijl een mooi aantal scheldwoorden op en een goede dosis ironie die voor de humoristische ondertoon zorgt. Het resultaat is een toegankelijk verhaal ondanks de vele stijlfiguren en zware thema’s.
Over die zware thema’s: je weet wat je te wachten staat, maar je weet het niet.
Wees alvast gewaarschuwd voor een gebroken hart dat de schrijver nadien zorgvuldig terug aan elkaar lijmt.
Dit is een boek dat je bijblijft, eentje om een prominente plaats te krijgen in je boekenkast. Eentje dat een plaatsje opeist in je hart.
‘Many considered us tearaways. Barbarians. Mostly they were right.’
Maar op een dag zit hun vader opnieuw in de keuken van de Dunbar-jongens. Hij wil een brug bouwen en heeft daar hulp bij nodig. Geen reactie. Tot Clay zegt: ‘Hi, Dad.’ En zo komt het boek aan zijn titel.
Vanaf dan wisselen heden en verleden elkaar af. In het heden helpt Clay zijn vader om een brug te bouwen, in het verleden wordt de geschiedenis van vader en moeder Dunbar uit de doeken gedaan en hoe het de jongens alleen vergaan is.
‘Yes, for the five of us, life always went on’
De Dunbar-broers zijn chaos. Grappige chaos, vloekende chaos en vechtende chaos. Maar ook chaos waarin het fijn verblijven is. Het soort chaos waarvoor je, al is het maar voor 5 minuutjes, graag je boek openslaat om er deel van uit te maken. De jongens houden van elkaar op hun eigen manier.
‘He was Rory at his most romantic. He was Puck with a pair of fists.’
De stijl waarin Markus Zusak dit alles beschrijft, is geniaal. Hij maakt vaak gebruik van herhaling. Dat kan gaan van een paar woorden (‘It was night. It was bed.’) tot zinnen, tot zelfs hele dialogen die terugkeren. Door die terugkerende zinnen en dialogen krijg je het gevoel dat je de Dunbar-jongens steeds beter leert kennen. Maar ook stijlfiguren als een oxymoron (‘In the beginning, the end was this’), een parallellisme (‘She had one hand on the instrument. The other hand on him.), een alliteratie (‘kids in shirts, shorts and buttons) en een aantal mooie vergelijkingen passeren de revue.
Tel bij die poëtische schrijfstijl een mooi aantal scheldwoorden op en een goede dosis ironie die voor de humoristische ondertoon zorgt. Het resultaat is een toegankelijk verhaal ondanks de vele stijlfiguren en zware thema’s.
Over die zware thema’s: je weet wat je te wachten staat, maar je weet het niet.
Wees alvast gewaarschuwd voor een gebroken hart dat de schrijver nadien zorgvuldig terug aan elkaar lijmt.
Dit is een boek dat je bijblijft, eentje om een prominente plaats te krijgen in je boekenkast. Eentje dat een plaatsje opeist in je hart.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Lotte Van Herreweghe
Gesponsord
Een indringend verhaal op het scherp van de snede, vanuit de belevingswereld van de strafrechtadvocate die als slachtoffer moet strijden voor een eerlijke behandeling onder het recht waar ze altijd in heeft geloofd.
Hetzelfde boek lezen brengt mensen samen: je hebt direct iets om over te praten! Daarom lezen we in november met heel Nederland 'Joe Speedboot' van Tommy Wieringa. Je haalt het boek gratis op bij je bibliotheek.
