Spannende actie zonder diepgang

Er zijn boeken die genre-overschrijdend zijn, maar dit boek gaat daarin wel heel ver. Het is een horrorverhaal met fantasy-elementen waarin de auteur een mooie dosis historische details verwerkt en het leest als een spionageverhaal. Het verhaal start in het Londen van de jaren 60. Midden in de Koude Oorlog. Christopher Winter, agent van de Britse inlichtingendienst, heeft als missie een priester te doden die informatie doorspeelt naar de Sovjet-Unie. Maar de moord verloopt rommeliger dan verwacht. Een priester die niet helemaal menselijk leek en insecten ‘weende’ zet de wereld van Christopher Winter op zijn kop.

Nick Setchfield heeft een heel filmische schrijfstijl. Geef dit boek aan een regisseur en hij heeft geen scenarioschrijver meer nodig. Dat is een groot pluspunt, maar ook een minpunt van dit boek. Door de schrijfstijl krijgt het boek een goed tempo, dat je ook in actiefilms ervaart. Christopher Winter holt van hier naar daar terwijl hij probeert uit te vogelen tegen welke duistere krachten hij het moet opnemen. Hij heeft te veel gezien en kan nu niet anders dan meevechten in ‘the war in the dark’. Het boek is zeer dynamisch en bevat tegelijk nuchtere maar mooie beschrijvingen van de omgeving. De missie van het hoofpersonage voert hem van Londen naar Hongarije, van Berlijn tot Wenen om uiteindelijk te eindigen in Beieren. Terwijl je het boek leest, kan je je alle landschappen perfect voor de geest halen. Ook de uitstraling van gebouwen wordt mooi op papier weergegeven.

Een groot nadeel van die schrijfstijl is dat het karakter van het hoofpersonage volledig naar de achtergrond verdwijnt. Het boek zit vol met beschrijvingen en actie, maar gaat voorbij aan emoties of onderliggende motieven. Winter, zoals hij bijna heel het boek genoemd wordt, zegt dat hij het moeilijk heeft om iemand te doden, maar heel lang staat hij er niet bij stil wanneer hij een slachtoffer maakt. Hij dient als camera voor de lezer, meer niet, want het is onmogelijk om een emotionele band op te bouwen met het hoofdpersonage.

Aan de andere personages wordt iets meer aandacht besteed: Winters partner Karina worstelt met haar donkere verleden, communist Malykh krijgt een duidelijk motief en ‘The Widow’ is gewoon een intrigerende demon. Veel achtergrond is er nog altijd niet. Er is een duidelijke scheidingslijn tussen de lezer en de personages. Dat is jammer, want daardoor kan het boek wat killig zijn.

The War in the Dark bouwt op naar een climax. Op het einde worden nog enkele verrassende plotwendingen onthuld en net als in een film krijg je nog een gemoedelijk afsluitende scène die de losse eindjes wegwerkt.