Onevenwichtig

Het heeft Rob van Essen niet ontbroken aan aandacht. Immers dit jaar won hij de Libris literatuurprijs met 'Ik kom hier nog op terug', een kunststukje dat hij in 2019 al had geflikt met deze 'De goede zoon'. Geheel in de traditie van literaire prijzen mag de winnaar geen te "gemakkelijk" boek zijn. Wel, dat is deze 'Goede zoon zeker niet. Ten bewijze, toen ik iets voorbij p. 100 de passage las van de gluurders naar de vrouwelijke studenten vanuit de zogenaamde werkplaats van de hoordrolspeler, wist ik : dit heb ik al eerder gelezen. Dus van die eerste 100 blz. was me niets bijgebleven, maar het bespieden van de meisjes in de vensters in de vorm van een schaakbord (goed gevonden, dat vond ik toen al) is het enige wat ik mij herinner. Ik ben er zeker van dat ik vervolgens, geheel tegen mijn gewoonte in, het boek heb weggelegd en dus niet heb uitgelezen, want er staan verderop in het boek nog andere sterk geschreven stukken in (bvb. het afscheid van zijn moeder)... naast onverteerbare en veel te langdradig beschreven delen van dit boek. Dus een onevenwichtig werk, met de bewuste bedoeling van de schrijver om het de lezer niet te makkelijk te maken. Nu heb ik dus wel doorgezet. Te meer omdat ik eerst 'Ik kom hier nog op terug' gelezen heb (dat ik overigens met 4 sterren heb gehonoreerd). Ook in deze roman speelt van Essen met de tijd. Ook hier vind je duidelijke autobiografische elementen in terug, zoals de beschrijving van het gezin waarin hij is opgegroeid. . Ik zat me nog af te vragen vanwaar de naam Bonzo komt, naarwaar de schrijver in het boek op zoek gaat. Zou het kunnen dat het een samentrekking is van goed (in het Frans "bon") en de twee eerste letters van zoon. Af en toe is het boek ook grappig, maar op bijna 400 pagina's is dat ook eerder mondjesmaat. Maar een aanrader. Ik dacht het niet.