Obsessie voor een uitgestorven dier

Ik zal het maar toegeven: ik koop bijna nooit boeken. Maar ik ben wel een fervent bibliotheekbezoeker. Dat heeft er mee te maken dat ik een veellezer ben, en er me dus ook van bewust ben dat ik onvoldoende geniet van het geschrevene. Als ik een boek begin kan het niet snel genoeg uit zijn, zodat ik als de wiedeweerga naar het volgende boek kan gaan. Daardoor blijft er geen tijd over om een boek te herlezen, of om al te lang stil te staan bij wat ik gelezen heb. Ik maak me de bedenking dat dit wel eens de reden kan zijn waarom ik totaal ongevoelig ben voor poëzie.

Maar af toe doe je een ontdekking, is er een boek dat je volledig van de sokken blaast. En zo een boek is en was 'Waagstukken' van Charlotte Van Den Broeck. Dat heeft zo een diepe indruk op me gemaakt dat ik niet geaarzeld heb haar opvolger 'Een vlam Tasmaanse tijgers' sito presto aan te schaffen.

Inmiddels heb ik het boek uit en kan ik bevestigen : Charlotte is een rasvertelster die zich met veel eruditie en taalgevoeligheid vastbijt in het al bij al trieste verhaal van dit uitgetorven dier. Ze reist er zelfs voor naar de andere kant van de wereld, letterlijk want veel verder als Tasmanië/Lutruwita (in heel het boek blijft ze de oorspronkelijke naam van het eiland herhalen om het onderwerp volledig uit te puren) kan je niet reizen op deze kwetsbare planeet. Ondertussen maakt ze beschouwingen over de natuur en de ongelooflijk vernietigende impact van de mens. In die zin is het een verontrustend boek, van een gepassioneerde thylacine (=ander woord voor de Tasmaanse tijger) adept.

Toch was ik meer gecharmeerd door haar boek 'Waagstukken' waarin ze dezelfde persoonlijke verwevenheid etaleert. Maar laat het duidelijk zijn Charlotte Van Den Broeck is een parel aan onze literaire kroon.