Op mijn honger

Dat is normaal gezien mijn favoriete genre : het beschrijven van intermenselijke relaties en de emoties die daarmee gepaard gaan. En in die zin begint dit boek ook uitstekend. Je wordt onmiddellijk meegetrokken in de leefwereld van het hoofdpersonage. Gaandeweg verdwijnt wat mij betreft echter de magie en worden de beschrijvingen te uitgesponnen en ook wel te langdradig. En zo bleek een nieuw vijfsterrenboek in de maak af te zakken naar een middelmatig niveau. Toch zal ik andere Schermer boeken zeker nog lezen, want ze heeft de gave om op fijnzinnige manier de belommeringen van haar hoofdpersonage neer te zetten. In dit geval bleef ik wat op mijn honger en bleef achter met een onvoldaan gevoel. Maar misschien was dat wel de bedoeling van de schrijver : in het leven is het niet anders. Het is een voortdurend verloop van feiten en gebeurtenissen die van minder of meer invloed zijn op de gevoelswereld, zonder ooit finaal af te ronden.