Amusant

Het vorige boek van Marnix Peeters ('Oogje. Het kleine meisje uit de Lange Tafelstraat') heb ik boos van me af geworpen, wegens te slecht. Akkoord ik heb het niet helemaal uitgelezen, maar toch heb ik er maar 1 sterretje aan gegeven. Dus ook ben ik heel sceptisch aan deze 'Komt een priester bij Beëlzebub' begonnen. Maar deze keer liet ik me meeslepen door de vertelstijl en het enthousiasme van deze Oostkanton-bewoner. Ik heb trouwens ook steeds met veel plezier naar zijn interviews gekeken op de Vlaamse televisie. Hij heeft een warme uitstraling en gevoel voor humor. Dat vind je ook in dit boek. De beschrijving van de hel vind ik zeer origineel en grappig. Geen grote literatuur maar een paar uur lekker leesplezier. Zonder de bittere ondertoon van bvb. een Herman Brusselmans te gebruiken, deelt hij af en toe een lekkere veeg uit de pan, bij voorbeeld aan de Engels sprekende nieuwsanker Stef Wauters (al zal die er zelf smakelijk om lachen). Ik wil toch ook een passage delen die mij als pas gepensioneerde getroffen heeft en die ook de stijl van Peeters illustreert :
'Met pensioen gaan is voor velen een opluchting. Moe gewerkt, uitgekeken op de dagtaak, de eeuwige collega's beu, voorbijgestoken en geminacht door ambitieuze jongeren, gedegradeerd tot factotum, reeds worstelend met kwaaltjes van velerlei aard hunkeren talloze werknemers naar de dag waarop ze voorgoed het juk van de betaalde arbeid van zich af kunnen werpen. Zo welkom zijn dan de lange ochtenden, de dagen die men naar believen kan vullen, of niet vullen, het genieten van kleine en grote dingen - een glas bier voor de middag, een fietstocht op een milde lentedag, het biljarten met vrienden, het genot van een avondlijk pijpje op de sofa, met een borreltje erbij. Voor velen vangt daar en dan het ware leven aan.'
Grappig toch!