Teveel van hetzelfde

Weer een schrijfster uit de Nordics, die zich aan het genre van de "literaire thriller' waagt: Viveca Sten. Mijn aandacht werd op haar getrokken door andere enthousiaste Hebban lezers. Het helpt niet dat ik geen affectie heb voor het genre, het helpt ook niet dat dit boek blijkbaar het 4de is in de Sandhamn-reeks (je kan het wel zonder probleem lezen zonder de vorige 3 gelezen te hebben, maar uit ervaring weet ik dat het sowieso leuker is om de boeken (liefst) in volgorde te lezen), en het helpt al helemaal niet dat ik de schrijfstijl van de schrijfster maar matig kan appreciëren. ("Margits scherpe trekken verzachtten en Thomas zag oprechte blijdschap in haar diepliggende ogen. Haar gewoonlijk gefronste voorhoofd leek te worden gladgestreken. Ze kwam overeind en gaf hem een gemeende omhelzing." p. 258) Dit laatste kan uiteraard ook aan de vertaalster van dit werk liggen, want helaas ben ik tot op heden het Zweeds niet machtig.
Maar laat ik met een positieve noot eindigen. Zoals alle schrijvers uit het hoge noorden, schrijft Sten met liefde over het mooie land. Zo speelt ook de omgeving een belangrijke rol in dit verhaal. Toch moet mij eens iemand verklaren waarom iemand pas na meer dan 30 jaar na een uit de hand gelopen Kamp Waes-achtige ervaring, ineens aan het moorden slaat. Blijkbaar slijt de tijd dan toch niet alle wonden.