Boffen dat je mag afzien

In Ga toch fietsen! nam Thomas Braun genadeloos zijn eigen leven en zwakheden onder de loep en beschreef hoe de fiets hem redding gaf. Dat Braun, destijds veertiger met overgewicht en de gewoonte om zich in zijn schuurtje al sigaretten rokend een stuk in de kraag te drinken, daarin niet alleen stond, bleek wel uit de vele reacties die hij kreeg op zijn boek. Ook in zijn derde boek, Tweede Adem, beschrijft hij hoe ze blijven binnenstromen en kijkt hij er met enige trots op terug. Ook voor Braun zelf veranderde het boek immers zijn leven. Zo vertelt hij hoe hij besluit zijn vast dienstverband op te zeggen en een nieuwe start te maken. Hij wil genieten van de vrijheid – lees, de mogelijkheid om te kunnen fietsen wanneer hij dat wil.  

In Tweede adem combineert Braun de bijzondere verhalen van mensen die geïnspireerd raakten door het fietsen of om een speciale reden aan het fietsen waren geslagen met de tocht die hij met zeven vrienden rijdt. Die gaat over de Haute Route van Genève naar Nice aan de Middellandse Zee, over alleen maar Alpenreuzen die ontzag of vrees oproepen: bijvoorbeeld Col d’ Iseran, Col de la Bonette en de Galibier. Het wordt een tocht met ups en downs, waarin zoals bij elke beklimming (en afdaling!) ook de nodige mentale hindernissen moeten worden overwonnen. Braun beschrijft het treffend, als hij net aan de volgende etappe is begonnen en merkt dat zijn benen niet willen. Zoals zo vaak blijkt het na een poosje fietsen toch beter te gaan.  

Braun vertelt over Jos of Alex die na slecht nieuws besloten om te gaan fietsen en er ondertussen een ‘beschadiging’ bij hebben gekregen, want het laat je niet meer los dat fietsen. Tweede adem vertelt over een hobby die voor sommigen tot iets heel groots kan uitgroeien, maar die iedereen op zijn eigen manier beleeft. De een verdiept zich in feitjes en historische anekdotes, de ander heeft stiekem een nieuwe fiets aangeschaft. Ieder heeft zijn rol in de groep en, zo schrijft Braun, als een er niet is, is de balans verstoord. Zoals bij de mensen waar Braun over vertelt slecht nieuws of een diepe tragedie het leven heeft verstoord en de fiets vertroosting heeft gebracht en iets van die balans herstelt. Tegelijkertijd is er het afzien tegen de flanken van de Alpencols, waar – ook al komt geen van de negen toerrijders ook maar in de buurt van een wielerprof – geldingsdrang en competitie vanzelf gaan meestrijden. Iedere toerfietser wil natuurlijk stiekem een profrenner zijn.

Tweede adem is herkenbaar voor actieve fietser, inspirerend voor wie er over nadenkt op een racefiets te stappen en ontroerend in de verhalen die Braun heeft verzameld uit de vele ontmoetingen na zijn eerste boek. Het heeft niet de boodschap van Ga toch fietsen!, maar is een waardig vervolg.