Lezersrecensie
Niet alle verhalen even sterk
De wereld is niet stuk te krijgen begint met paar hilarische verhalen. Osipov heeft een sterke vertelstem. Alsof je naast hem staat en hij het ene na het andere verhaal opdist:
"De zuiplap trekt me hun coupé in, ik wilde net mijn tanden gaan poetsen. Fotootje maken van hem met zijn vrienden. Oké, doe ik. Klaar? Nee, nog niet. Ik moet het verhaal van zijn leven aanhoren. Hij zit bijna bovenop me: wodka, zweet, sigarettenwalm - wat een lucht. Een beetje afstand moet er zijn tussen mensen. Zoals in Amerika."
Zijn droge en nuchtere commentaar geeft meer lading aan op zich niet wereldschokkende gebeurtenissen. Humor houdt het leed dragelijk:
"'s Middags hadden twee verpleeghulpen luide ruzie gekregen. De een werkt hier om zichzelf en haar vee te voeden met het eten van de zieken dat overblijft, de ander heeft een paar hectare grond en reist om beurten naar Turkije en Europa. Zij is alleen als verpleegkundige gaan werken om onder de mensen te zijn. Het is trouwens nog ingewikkelder waarschijnlijk, want de eerste, arme verpleegkundige kon door een lening te nemen ook naar Europa. De deurwaarder is al langs geweest."
Maar helaas weet Osipov het hoge niveau niet vol te houden. Dieptepunt is wat mij betreft het 50 pagina's tellende verhaal "De mijnstad Eeuwigheid". Osipov vertelt ontregelend, maar hier is het meer van de hak op de tak. De clou heeft hij aan het begin al weggegeven en aan het ge-emmer komt geen eind.
Wisselvallige bundel dus, maar zijn beste verhalen doen mij uitzien naar zijn nieuwe boek dat later dit jaar verschijnt!
"De zuiplap trekt me hun coupé in, ik wilde net mijn tanden gaan poetsen. Fotootje maken van hem met zijn vrienden. Oké, doe ik. Klaar? Nee, nog niet. Ik moet het verhaal van zijn leven aanhoren. Hij zit bijna bovenop me: wodka, zweet, sigarettenwalm - wat een lucht. Een beetje afstand moet er zijn tussen mensen. Zoals in Amerika."
Zijn droge en nuchtere commentaar geeft meer lading aan op zich niet wereldschokkende gebeurtenissen. Humor houdt het leed dragelijk:
"'s Middags hadden twee verpleeghulpen luide ruzie gekregen. De een werkt hier om zichzelf en haar vee te voeden met het eten van de zieken dat overblijft, de ander heeft een paar hectare grond en reist om beurten naar Turkije en Europa. Zij is alleen als verpleegkundige gaan werken om onder de mensen te zijn. Het is trouwens nog ingewikkelder waarschijnlijk, want de eerste, arme verpleegkundige kon door een lening te nemen ook naar Europa. De deurwaarder is al langs geweest."
Maar helaas weet Osipov het hoge niveau niet vol te houden. Dieptepunt is wat mij betreft het 50 pagina's tellende verhaal "De mijnstad Eeuwigheid". Osipov vertelt ontregelend, maar hier is het meer van de hak op de tak. De clou heeft hij aan het begin al weggegeven en aan het ge-emmer komt geen eind.
Wisselvallige bundel dus, maar zijn beste verhalen doen mij uitzien naar zijn nieuwe boek dat later dit jaar verschijnt!
2
Reageer op deze recensie