Bewust lelijk geschreven?

"Prachtige wereld, waar ben je" lijkt wel een eerste schets voor een roman die nog geschreven moet worden. Rooney is geen auteur die erg bloemrijk schrijft, maar dit boek lijkt al helemaal op een droog krantenverslag. Waarom dan al die bombarie? Ik kan me voorstellen dat met name jonge mensen zich aangetrokken voelen tot de typische Rooney-dertigersthematiek: ontevreden of ongelukkig zijn over werk, familie, vrienden; geen relaties aan durven gaan; biseksualiteit. Absoluut genoeg materiaal voor een boeiende roman, maar in "Prachtige wereld, waar ben je" vroeg ik mij vooral af wie die lamme hoofdpersonen eens een schop onder hun kont kon geven.

Verder vond ik het ronduit irritant dat de dialogen geen enkele interpunctie hebben, zodat je het als lezer zelf maar moet uitzoeken wie er aan het woord is: de ene spreker, de andere of de auteur. Het lijkt wel alsof Rooney bewust lelijk wil schrijven, alsof ze zich afvraagt hoever ze kan gaan voordat haar fans afhaken.

Wat anderen in hun recensies al opmerkten onderschrijf ik: de personages roepen weinig affectie op. Felix is een regelrechte eikel (wat natuurlijk nooit kwaad kan in een goed boek, maar helaas kan Rooney op geen enkel moment aannemelijk maken waarom Alice zo op hem verzot is). Heel af en toe - zoals in de vol vaart en detail beschreven ruzie tussen Eileen en Alice - voel je de hand van de meester. Maar verder is het hoofdzakelijk de eindeloze rit uitzitten van vlakke hoofdpersonen, platitudes en saaie beschrijvingen.