Te veel en te weinig

Met zijn nieuwste roman probeert Wieringa 100 jaar geschiedenis te vatten in drie generaties Adema. Hij laat zich inspireren door allerlei dossiers: van oorlog tot de fossiele industrie, met uiteindelijk als hoofdthema ‘vuur’.

Met dagboeken, dialogen, interviews probeert Wieringa er een totaalverhaal van te maken waar alles in zit. Dat is in zekere mate gelukt, en toch vond ik het tegenvallen en greep het mij niet.

Het leek wel alsof het doel het totaal was en daar te veel voor is ingezet. Daarmee is naar mijn idee te weinig aandacht gegaan naar de belangrijkste personage(s) van dit verhaal. Ik heb niet het idee dat ik ze ken. Dat ik compassie voor ze voel, hoe goed of slecht ze ook zijn of waren.

Het komt op mij redelijk koud over. Afstandelijk. Misschien is dat ook wel het probleem - dat we de verbinding met onze geschiedenis kwijt zijn.

Nirwana. De hoogste staat van zijn, accepteren, loslaten, het einde van lijden. Lukt het de hoofdpersoon dit te bereiken?