Lezersrecensie
Nu de angst is verdwenen - Monika Held
‘Nu de angst is verdwenen’ is een knap geschreven verhaal met meerdere lagen. Het gaat niet alleen over de gruwelijke gebeurtenissen in Auschwitz, maar ook over het leven van overlevenden na Auschwitz en de liefdesrelatie tussen Lena en Heiner.
Heiner is een overlevende van het concentratiekamp Auschwitz. In Auschwitz heeft Heiner zich voorgenomen om te overleven opdat hij later kan getuigen van hetgeen er heeft plaatsgevonden. Eenmaal buiten het kamp en herenigd met zijn geliefde blijkt de liefde niet bestand tegen de constante drang van Heiner om te vertellen en zijn frequente nachtmerries doordat hij de verhalen in zijn slaap opnieuw beleeft. Als hij in 1963 bij het Auschwitz-proces als getuige optreedt ontmoet hij de jonge en levenslustige Lena. Zij en Heiner voelen zich sterk tot elkaar aangetrokken, maar hun relatie is een constante zoektocht naar hoe ze zich moeten verhouden tot het trauma van Heiner. Prachtig beschreven wordt de eenzaamheid die Heiner ervaart omdat, hoe goed hij zijn verhaal ook vertelt, noch de rechtbank noch Lena zich ooit zullen kunnen inleven in dat wat Heiner heeft gezien en ervaren. Woorden hebben voor de betrokkenen vaak een totaal andere betekenis en lading. De enigen door wie Heiner zich echt begrepen voelt zijn de oude kameraden uit Auschwitz. Lena is getuige van de speciale band die deze overlevenden met elkaar hebben; een band die zij nooit op die manier met Heiner zal hebben. De vrienden vertellen elkaar de verhalen, net zo vaak totdat het verhaal hen allemaal toebehoort. Hij heeft Lena echter nodig om te leren dat Auschwitz niet de maatstaf is voor alle dingen in het leven.
Het verhaal neemt de lezer mee in een tijdreis van het vooroorlogse Wenen, via Auschwitz, via het Auschwitz-proces in 1963 in Frankfurt naar het Poolse staatsbeleg in de jaren ’80. Bij het lezen passeren een hele trits aan emoties de revue, van walging tot ontroering, zonder dat het sentimenteel of voorspelbaar wordt. Een absolute must-read, ‘opdat wij nooit zullen vergeten.’
Heiner is een overlevende van het concentratiekamp Auschwitz. In Auschwitz heeft Heiner zich voorgenomen om te overleven opdat hij later kan getuigen van hetgeen er heeft plaatsgevonden. Eenmaal buiten het kamp en herenigd met zijn geliefde blijkt de liefde niet bestand tegen de constante drang van Heiner om te vertellen en zijn frequente nachtmerries doordat hij de verhalen in zijn slaap opnieuw beleeft. Als hij in 1963 bij het Auschwitz-proces als getuige optreedt ontmoet hij de jonge en levenslustige Lena. Zij en Heiner voelen zich sterk tot elkaar aangetrokken, maar hun relatie is een constante zoektocht naar hoe ze zich moeten verhouden tot het trauma van Heiner. Prachtig beschreven wordt de eenzaamheid die Heiner ervaart omdat, hoe goed hij zijn verhaal ook vertelt, noch de rechtbank noch Lena zich ooit zullen kunnen inleven in dat wat Heiner heeft gezien en ervaren. Woorden hebben voor de betrokkenen vaak een totaal andere betekenis en lading. De enigen door wie Heiner zich echt begrepen voelt zijn de oude kameraden uit Auschwitz. Lena is getuige van de speciale band die deze overlevenden met elkaar hebben; een band die zij nooit op die manier met Heiner zal hebben. De vrienden vertellen elkaar de verhalen, net zo vaak totdat het verhaal hen allemaal toebehoort. Hij heeft Lena echter nodig om te leren dat Auschwitz niet de maatstaf is voor alle dingen in het leven.
Het verhaal neemt de lezer mee in een tijdreis van het vooroorlogse Wenen, via Auschwitz, via het Auschwitz-proces in 1963 in Frankfurt naar het Poolse staatsbeleg in de jaren ’80. Bij het lezen passeren een hele trits aan emoties de revue, van walging tot ontroering, zonder dat het sentimenteel of voorspelbaar wordt. Een absolute must-read, ‘opdat wij nooit zullen vergeten.’
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Lynnda85
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
