Cliché met diepgang

In ‘Beter dan fictie’ maken we kennis met tegenpolen Eva en Max. Eva is werkzaam als junior-televisieproducent (ookwel veredelde “assistent”) bij een mediabedrijf dat veel weg lijkt te hebben van Talpa. Door enigszins bijzondere omstandigheden komt ze terecht in het boshuisje van Max – een knorrige thrillerauteur die eigenlijk niet op haar gezelschap zit te wachten. Terwijl ze samenwerken aan een nieuwe internationale bestseller zien we hoe er toch een band ontstaat tussen de twee karakters. Het plot volgt hierbij een aantal klassieke romance “tropes”; zowel enemies-to-lovers, slow burn, grumpy/sunshine als forced proximity komen aan bod. Voor mij persoonlijk voelde deze uitgebreide combinatie als enigszins overmatig, maar ik kan me voorstellen dat het boek daarmee perfect is voor echte feelgood-liefhebbers.

Het verhaal leest snel weg dankzij de prettige schrijfstijl. De beschrijvingen zijn gedetailleerd, maar laten genoeg ruimte voor de verbeelding van de lezer. Het verhaal bevatte naar mijn idee wel iets minder humor dan ‘Binnen de lijntjes’ (de vorige feelgood en tevens de debuutroman van Versteeg). Er zat meer diepgang in de achtergrondverhalen van de personages waardoor verhaal redelijk volwassen voelt vergeleken met andere werken binnen dit genre. Het ontbreken van (meer) humor en de toevoeging van diepgang aan de personages is op zich geen slechte zaak, maar omdat de emoties en interessante achtergrond van de karakters zich uiteindelijk niet vertalen in een bepaald soort agentschap voelen de karakters wel vrij passief.

De passiviteit van de karakters ervaarde ik tijdens het lezen als enigszins hinderlijk. Eva worstelt met haar carrière; ze wordt al jaren uitgebuit door een manipulatieve baas en neemt dit voor lief met het oog op een potentiële promotie. Ze is duidelijk niet op haar plek bij dit bedrijf, maar haar naïeve wens om een seniorfunctie te bemachtigen fungeert als de voornaamste drijfveer voor het plot. Max leeft als een soort kluizenaar in een bos waar hij al jaren bezig is met het verwerken van zijn daddy-issues en een nare break-up. Hij wordt daarin een beetje meegesleurd in alles wat er om hem heen gebeurt, en lijkt niet veel te beslissen over zijn eigen lot. In het verhaal faciliteert de passieve dynamiek tussen deze twee personages een perfecte ‘slow-burn’, maar voor mij duurde het toch een beetje te lang tot het tempo van het plot eindelijk versnelde.

In dit boek ligt de nadruk logischerwijs op Eva en Max, maar ik had graag wat meer gelezen over de bijpersonages. Ik vond de manier waarop Versteeg het dorpsleven in Drenthe beschrijft enorm bijzonder omdat het voelt alsof je als lezer ook echt onderdeel bent van de dorpsgemeenschap. Dankzij de goed geschreven dialogen en de prettige schrijfstijl voelt het alsof je als lezer samen met Eva over de brink loopt, meegaat naar het winkeltje van Odette, en zelf onderdeel bent van de “heksenkring”. Uiteindelijk vind ik Odette, Dylan en superbuurman Gerrit de echte sterren van dit boek en ben ik nog lang niet op deze karakters uitgekeken.

Ik zou dit boek vooral aanraden aan echte liefhebbers van het feelgood genre. Lezers van Emily Henry, Elena Armas, Sally Thorne en Jojo Moyes zullen dit boek absoluut kunnen waarderen. Persoonlijk bleef ik een tijdens het lezen beetje zoekende naar de juiste balans tussen diepgang en cliché. Om deze reden krijgt het van mij drie sterren in plaats van vier. De schrijfstijl van Versteeg verdient echter een enorm compliment, en ik ben benieuwd naar de volgende boeken die ze ons zal brengen!