Intrigerend, maar niet spannend

Deze roman vertelt het levensverhaal van Daniel de Koster, voornamelijk door de ogen van haar geliefde Jodie. Op het eerste gezicht lijkt Daniel een fascinerend karakter; een onbaatzuchtige pechvogel die op komt voor de "zwakkeren" in de maatschappij. Het begin van het verhaal focust op het revalidatieproces van Daniel na een zwaar ongeluk. Daarna zien we hoe deze ervaring haar inspireert om een stichting op te richten die anderen kan helpen te navigeren door een (oneerlijke) medische wereld. In het laatste deel van het boek gaat Daniel zelfs over op het bijstaan van hulpzoekenden bij tuchtzaken tegenover medische behandelaars, maar met deze ontwikkeling verslechtert ook haar reputatie.

Met het levensverhaal van Daniel (en vooral in de context van stichting Lucille, opgericht om mensen aan een second opinion of doorverwijzing te helpen in de medische wereld) zet Bervoets de lezer aan het denken over medisch-maatschappelijke problemen. Onderwerpen zoals de aidsepidemie, kwakzalverij in de medische wereld, en het uitblijven van medisch onderzoek en aandacht voor vrouwspecifieke medische problemen (zoals endometriose) komen aan bod. In de eerste instantie krijg je als lezer een positieve indruk van Daniel’s karakter omdat er vooral wordt gefocust op hoe haar werk ervoor zorgt dat honderden mensen aan een juiste medische diagnose komen. Naarmate het verhaal vordert verandert dit perspectief, en zet Bervoets de lezer aan het denken over de juistheid van Daniel's gedrag en keuzes. Daniel vertegenwoordigt immers een groep kwetsbare mensen zonder enige medische of juridische achtergrond - is dit wel verantwoord? Met haar schrijfstrategie weet Bervoets gevoelige ethische onderwerpen op een subtiele manier voor te leggen aan de lezer.

Een minder goed uitgewerkt onderdeel van het boek vond ik het mysterie rond de dood van Daniel. Tot het laatste moment is het voor de lezer onduidelijk waar Daniel aan gestorven is. Omdat er wel degelijk veel nadruk wordt gelegd op het overlijden van Daniel lijkt het in eerste instantie alsof Bervoets poogt om met deze roman een knipoog te geven naar het thrillergenre. Door de schrijfstijl wordt je als lezer nieuwsgierig naar de doodsoorzaak, maar ondanks deze belangstelling ontbreekt voor mij toch een zekere “spanningsopbouw” die in soortgelijke plotlijnen zeker naar boven zou komen.

Al met al vind ik het boek goed passen in het oeuvre van Bervoets omdat het net als in o.a. "Wat wij zagen” en “Ivanov” focust op een tweestrijd. Het heeft een prettige beeldende schrijfstijl, en leest ondanks het volume redelijk makkelijk weg. In een review op goodreads las ik dat een gebruiker het boek aanraadt aan lezers met interesse in “‘coming-of-age’ romans, lezen over queer relaties en/of geïnteresseerd bent in misstanden in de medische wereld”, en volgens mij is deze aanbeveling zeer treffend.