Potentie voor een hitserie

“Trial of the sun queen” werd goed aangeprezen in mijn omgeving en stelde gelukkig ook niet teleur. Vanaf de fantastische openingszin (“That bitch took my soap!”) ben je als lezer geboeid, en ondanks de enigszins gecompliceerde combinatie van bovennatuurlijke verschijningen en volwassen thema's leest het boek vlot weg. Het werk zit ook vol met bijzondere details; zo zijn de artefacten van Ouranos verwerkt in de cover art, en lijkt de naam van hoofdpersoon Lor afgeleid van het Italiaanse L’oro (goud). Uit dergelijke opvallendheden en de vragen die bij mij al na één hoofdstuk opkwamen merkte ik al snel dat dit werk ontzettend goed is uitgedacht, en dat het inderdaad vol lijkt te zitten met (al dan niet misleidende) easter eggs.

Ik heb tijdens het boek wel geworsteld met een aantal zaken, die vooral te maken hebben met het feit dat sommige plotlijnen naar mijn idee niet goed genoeg werden uitgelegd en/of uitgewerkt. Ik snap bijvoorbeeld nog steeds niet volledig wat de toegevoegde waarde is van de ‘trials’ en hoe deze precies in zijn werk dienen te gaan. Daarnaast ben ik er nog steeds niet helemaal uit wat ik vind van de karakterontwikkeling van de hoofdpersoon. Alles overziend begrijp ik het enthousiasme over deze nieuwe NA serie, maar ik kan me ook heel erg vinden in de kritiek die door andere lezers wordt gedeeld.

Het vertelperspectief van hoofdpersoon Lor blijkt aan het einde semi-onbetrouwbaar te zijn. Vanaf het begin van het verhaal is duidelijk dat er iets speciaals aan de hand is met hoofdpersoon Lor, maar pas halverwege het verhaal kom je als lezer dichter bij de waarheid achter haar daadwerkelijke identiteit. Lange tijd lijkt het alsof je als lezer wat dat betreft een informatievoorsprong hebt op de hoofdpersoon, maar uiteindelijk leren we dat dit niet het geval was, en dat Lor altijd al wist wat haar zo speciaal maakte. Bij mij zorgde dit voor veel frustratie, want in mijn ogen maakte dit haar verhouding met Atlas volledig onlogisch gezien de ‘echte’ machtsverhouding tussen de twee, waar Lor zich dus kennelijk bewust van moet zijn geweest.

Ik denk dat het het verhaal meer eer aan had gedaan als Lor zelf ook geen idee had gehad van haar achtergrond en ze net als de lezer ook de puzzelstukjes in het verhaal had moeten verzamelen om uiteindelijk tot deze plot-twist te komen. Aan de andere kant had ik het denk ik óók leuk(er) gevonden als Lor van tevoren duidelijk had gemaakt dat ze wel degelijk beschikte over geheime kennis, die haar wel degelijk krachtig(er) had kunnen maken in de ogen van de lezer. Naar mijn idee wordt ze met de huidige constructie namelijk te veel in een soort naïeve slachtofferrol geplaatst door de andere personages in het boek, waardoor haar wel degelijk aanwezige vurigheid wordt ondermijnd.

Hier sloeg de auteur naar mijn idee vaker de plank mis. In mijn ogen zitten er wel degelijk maatschappelijke kritische ‘hints’ in het boek verstopt, bijvoorbeeld over patriarchale principes en het feit dat we vrouwen aanleren om elkaar te zien als competitie voor de aandacht van mannen. Dat laatste komt terug in het hele principe van de ‘trials’ en uit passages zoals die op pagina 147: “He’s just a male and can’t be held responsible for his actions. It’s up to you to ensure your relationship remains appropriate”. De kritiek op dergelijke statements had wat mij betreft meer expliciet in het verhaal verwerkt kunnen worden. Het hoeft dan niet per sé een feministisch manifest te zijn, maar ik geloof dat dit wel degelijk had kunnen helpen om van Lor een sterker karakter te maken.

Dat gezegd hebbende wordt duidelijk dat de minpunten aan dit boek in mijn ogen vooral te maken hebben met gemiste potentie, en niet zo zeer met daadwerkelijke minpunten. In de realiteit is het een simpelweg goed geschreven fantasy werk met uitstekende worldbuilding en goed uitgewerkte personages (welke allemaal absoluut bijdragen aan het plot). Vooral Gabriel vond ik interessant - ik hoop in de volgende delen zeker meer te leren over zijn achtergrondverhaal. Ik vond de in het boek verstopte “easter eggs”, bijvoorbeeld met het gebruik van de kleur ‘rood’, een hele toffe toevoeging aan het plot. Daarnaast denk ik dat de schrijver erin is geslaagd om elementen van populaire sci-fi/fantasy series zoals the hunger games, the selection, divergent en throne of glass te gebruiken zonder dat het voor mij echt voelde als een directe “rip-off”. In die zin voelde het een beetje als eerbetoon aan eerdere werken in het genre, wat ik zeker kan waarderen.

Trial of the sun queen is het eerste boek in de Artefacts of Ouranos serie van Nisha J. Tuli. Voor mij voelt het boek ook echt als een introductie van deze serie, omdat ik voor mijn gevoel toch met te veel vragen bleef zitten na het lezen van boek 1. Het verhaal eindigt met een enorm open einde in plaats van in een daadwerkelijke cliffhanger. Ondanks het feit dat de onbeantwoorde vragen uit dit eerste deel me enorm doen hunkeren naar het vervolg, voelde het boek toch een beetje incompleet. Ik vond het echter wel een fantastische opener om een fantasyserie mee te beginnen. Om deze reden krijgt het boek van mij “gewoon” 4 sterren in plaats van 3.