Literaire thriller?

Tja, schrijfster Niewierra geeft in een interview met De Volkskrant aan dat ze vindt dat de literaire thriller ondergewaardeerd wordt, met als argument ondermeer dat het zo lastig is een dergelijk boek te schrijven. Welnu, ik ben met haar eens dat ze de spanning aardig weet vast te houden in 'Het dossier', maar literair wordt het nergens.

Dat zou op zich niet erg zijn, ware het niet dat het eenvoudige taalgebruik, de korte zinnen waarvan de schrijfster zelf vindt dat het past bij dit genre, op zeker moment gaat irriteren. Het houdt de vaart er misschien in, maar nódig is het echt niet. Neem daarbij het bijna absurde gebruik van voornamen dat door het boek heen steeds lachwekkender wordt en je houdt stilistisch gezien simpelweg een niet zo heel goed boek over.

Dat wil niet zeggen dat alles slecht is. Zoals gezegd leest het boek snel en is de spanning best aanwezig. Het is daarbij duidelijk dat de schrijfster de nodige research heeft gedaan en daarmee leert dit boek ons wel degelijk iets over de recente geschiedenis.

Ik heb al met al geen spijt dat ik dit boek gelezen heb. Toch hoop ik voor Niewierra dat haar wens om dit soort thrillers mee te laten dingen naar de Libris literatuurprijs, niet uitkomt: ze zal teleurgesteld achterblijven. Daarmee wil ik niet 'highbrow' (haar woorden) doen over dit genre, want Rebecca Makkai bewees recentelijk met 'Ik heb een paar vragen voor je', een buitengewoon scherp boek, dat er wel degelijk iets bestaat als een literaire thriller. Maar stijl en diepgang zijn daarvoor wel degelijk belangrijk en dat zijn nu eenmaal zaken die in 'Het dossier' tekortschieten.