Blokkenjongen

Dit keer waagde ik me in ‘Blokkenjongen’ van Keith Stuart. Dit verhaal gaat over Alex die een zoon van acht jaar heeft met autisme. Het was al weer een tijdje geleden dat ik een waargebeurd verhaal had gelezen dus in het begin duurde het even voordat ik erin zat. Het verhaal werd vanuit de vader verteld. Hij was net in een ‘proefscheiding’ terecht gekomen waardoor hij bij Daniel in huis mocht intrekken. De reden van de proefscheiding is hem nog niet helemaal duidelijk, maar hij weet dat zijn zoon Sam daar medeverantwoordelijk voor is.

In het verhaal gaat deze gebroken vader op zoek naar de reden van de proefscheiding. Tevens wordt hij ook nog eens ontslagen en lijkt het alsof hij niets meer goed kan doen. Hij raakt snel gefrustreerd en valt zomaar uit tegen zijn vrienden. Hij heeft af en toe nog contact met Sam en zijn (ex?)vrouw Jody, maar hij kijkt er telkens tegen op om de confrontatie aan te gaan. En misschien is dat wel het probleem.

Het verhaal is heel realistisch en redelijk gemakkelijk geschreven. Je kunt je als lezer gemakkelijk verplaatsen in de situatie. Maar ik kon me niet zo heel goed verplaatsen in vader Alex. Hij deed en zei domme dingen, waar hij later dan ook wel weer spijt van had. Maar wat dat betreft had hij eerst moeten nadenken. Ik kan me wel voorstellen dat de spanningen in het gezin hoog zijn opgelopen, maar er moest gewoon even iemand langskomen om hem erop te wijzen dat hij niet goed bezig was. Maar voordat hij dat zelf ook inziet, moet er eerst een hele hoop gebeuren. Tegenslagen worden afgewisseld door avondjes bierdrinken, lang uitslapen, liegen, toegeven en spijt.

Uiteindelijk is het zijn zoon die hem weer met beide benen op de grond zet. Ondanks zijn autisme waardoor hij vaak afstandelijk overkomt, weten vader en zoon de cirkel te doorbreken. Hier is vanuit Alex wel wat input nodig, waar hij niet altijd even veel zin in heeft. Er wordt misschien niet heel veel over gevoelens gesproken in het verhaal en dat is waarschijnlijk ook het probleem. Door een traumatische ervaring uit Alex’ verleden, heeft hij moeite met soms de meest simpele dingen. Wanneer hij uiteindelijk inziet dat het zo niet verder kan en hij zelf ook moet veranderen, komt er eindelijk weer wat ruimte.

Wat mij het meeste aansprak uit dit verhaal was de oprechtheid waarmee alles geschreven was. De negatieve situaties en opmerkingen worden naar mijn idee niet verdoezeld of mooier gemaakt dan het is, en dat vind ik fijn. Het is triest maar wel goed om te lezen hoe moeilijk het soms voor een ouder kan zijn om door een bepaalde situatie heen te komen. Maar dat gaf mij als lezer een soort inkijkje in een wereld waar ik anders misschien nooit in terecht zou zijn gekomen. En dat kan mij weer inzichten geven die ik anders niet had opgedaan.