Prachtige Ode

Adriaan van Dis is voor mij op zijn best als hij verhaalt over zijn eigen jeugd. Ontroerend en oprecht schrijft hij over de periode dat hij als negenjarig jongetje, van huis verbannen, voor langere tijd gaat logeren bij zijn grootvader. De huishoudster die al sinds haar 16e ontbaatzuchtig voor grootvader slooft, ontfermt zich liefdevol over hem. Zij schenkt hem een verrekijker waarmee hij zijn buiten- en binnenwereld scherp stelt en dichterbij haalt. De oorlog van thuis blijkt echter ook bij grootvader in huis op allerlei manieren nabij. De huishoudster wordt zijn baken, zijn Ommie.
Met dit boek gaat van Dis terug naar een vormende periode in zijn jeugd. Ommie komt op de bladzijden weer tot leven. Tussen de hoofdstukken schakelt hij naar het heden, staaft hij zijn herinneringen en maakt hij haar echt. De heldin uit zijn jeugd krijgt met dit boek een warme omhelzing. Een prachtige, knap geconstrueerde ode, gaat dit lezen!