Een minder geslaagde comeback van de 100-jarige man

Na de doldwaze verhalen van de 100-jarige man Allan was het lang stil, maar - zo schrijft de auteur in zijn voorwoord - Allan bleef in het hoofd van de auteur zitten en daar nieuwe verhalen maken. Dat zou uiteindelijk in een nieuwe avonturenroman met Allan in de hoofdrol. Maar was het nou Allan die nog een verhaal nodig had, of is dit boek vooral een manier om de politieke visie van de auteur een vorm te geven of de kassa van de auteur en de uitgever te spekken?

Het verhaal begint op Bali, waar Allan en partner-in-crime Julius leven als een koning op het vermogen dat ze in het eerste boek hadden vergaard. Hoogtepunt van de verder nogal saaie dagen van de twee is het nieuws dat Allan op zijn nieuwe tablet leest en waardoor hij op de hoogte blijft van - en vooral ook meningen vormt over - wat er zoal op de wereld gebeurt. Om de verjaardag van Allan op te leuken, wordt een ballonvlucht ingezet en uiteraard gaat dat mis om zodoende de rest van de avonturen in te leiden. De twee worden gered door een Noord-Koreaans schip en raken verzeild in de uraniumproblematiek. Zoals we gewend zijn van Allen, komt hij overal met kleerscheuren vanaf. Hij weet de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un om de tuin te leiden, golf te spelen met de Amerikaanse Trump en heeft telefonische onderonsjes met de Duitse bondskanselier Merkel.

De lezer van het eerste boek over de 100-jarige man zal bekend zijn met de aaneenschakeling van absurde avonturen. Anders dan in het eerste boek voelt dat hier toch ietwat moeizaam aan. Waar het eerste boek in terugblikken de afgelopen 100 jaar aan wereldgeschiedenis aanhaalde en Allan daarin een prominente rol gaf, wordt in dit boek de actuele wereldpolitiek in een doorlopend verhaal van slechts enkele maanden weergegeven. Het boek zit daardoor propvol actualiteiten en heeft ietwat te veel gekunstelde, moeizame plotwendingen. Zo weet Allan het voor elkaar te krijgen om binnen twee dagen in de VS op de golfbaan te staan met Trump en een belangrijke Duitse functionaris te ontmoeten om boodschappen aan Angela Merkel door te geven.

Dat het boek zo propvol actualiteiten staat, is overigens nogal wat complimenten waard. Het boek lijkt nog de dag voor publicatie te zijn bijgewerkt. Maar het geeft ook te denken. Is het boek met al zijn actualiteiten over twee jaar ook nog interessant en leuk om te lezen?

In de actualiteiten zijn nogal wat persoonlijke noten verwerkt. Humor is een prettige manier om serieuze onderwerpen op een luchtige en toegankelijke manier aan de kaak te stellen. Door de wereldleiders haast als karikaturen neer te zetten, weet de auteur in de gekozen uitvergrotingen ook duidelijk zijn eigen visie op die persoon te geven. Dit is geenszins storend, maar maakt het tweede deel toch anders dan de fans van de 100-jarige man misschien gewend zijn.

Dat brengt voor mij de vraag op waarom Allan een tweede verhaal heeft gekregen. Zat Allan daar echt zelf om te springen of wilde de auteur een medium om zijn maatschappijkritische opmerkingen aan een groot publiek te presenteren? Of was de 100 jarige man zo'n kaskraker dat de portemonnee van de auteur en zijn uitgever een tweede deel konden gebruiken? Het tweede deel zal met zijn reeks van hilarische en absurde gebeurtenissen de liefhebbers van de 100-jarige man waarschijnlijk aanspreken en ook nieuwe lezers kunnen vermaken. Maar de wat moeizame, gekunstelde plotwendingen en de overdaad aan actualiteiten maken dat Allan in ieder geval zelf waarschijnlijk niet op een derde deel zit te wachten. Maar of dat ook voor de auteur en zijn uitgever geldt?