Interessant concept, maar het blijft oppervlakkig

Het boek Zeg maar Joe van Martin van Es en ghost writer Andrew Crofts heeft een interessant uitgangspunt: een discussie over schrijnende wereldproblemen in romanvorm. Dat belooft een fascinerende en toegankelijke vorm om aan het denken te worden gezet over maatschappelijke discussies. En dan ook nog eens in een bijzonder verhaal: wat als Jezus terugkwam naar de aarde om ons nog eenmaal het juiste pad te wijzen?

Let op: deze recensie bevat spoilers.

Het boek begint meteen op een hoogtepunt. De wereld wordt duister en er verschijnt een bijzondere man in Nieuw-Zeeland. Hij blijkt Jezus te zijn - of zeg maar Joe - en in opdracht van God is hij teruggekeerd om ons te helpen. De wereld staat er slechter voor dan ooit en met zijn twaalf apostelen en zijn trouwe maatje Sophie wil hij ons daarvoor de ogen openen.

Een fascinerend uitgangspunt dat een opening biedt om interessante problemen aan de kaak te stellen, maar het komt slecht uit de vorm. De opening belooft spanning, maar helaas blijft het bij dat sterke begin. Nergens weet het boek je echt weer te pakken. Dat is toch teleurstellend voor een boek vol wonderen, grootse thema's, een verhaallijn van de huurmoordenaar die Joe moet vermoorden én het liefdesverhaal van Sophie.

Een belangrijke reden daarvoor is de simplistische weergave van zowel de personages als de wereldproblematiek. Een wereldregering, duurzaamheid en lief zijn voor elkaar zijn de belangrijkste oplossingen, maar het boek gaat nooit echt diep op de problemen in. Dat soort oplossingen zijn niet nieuw en worden ook niet vernieuwd en inspirerend uitgewerkt. Overtuigen doet Joe in het verhaal eigenlijk ook niemand. Behalve van zijn goddelijkheid dan door klakkeloos wonderen rond te strooien die vervolgens op social media 'viral' gaan. Een ongelovige paus? Wek iemand tot leven. Alle wereldleiders bespotten hem? Doof de zon een paar minuten. Het gaat allemaal wel erg soepel en binnen no time staat de hele wereld achter Joe, maar zonder dat het écht om de inhoud gaat. Ook de personages - in het bijzonder alle wereldleiders - krijgen geen diepgang en vervallen soms in karikaturen. Zelfs Sophie als liefdespartner van Joe wordt nooit echt goed uitgediept en je vraagt je af wat haar personage toevoegt aan het verhaal.

Hoewel het uitgangspunt van het boek lovenswaardig is en de intro mij echt greep, was Zeg maar Joe toch wat teleurstellend. Het mist de diepgang die dit boek mij juist leek te beloven. Een gemiste kans wat mij betreft.