Lezersrecensie
Briljant en doodeng
1991 - Tom Rijpert
Oké, ik zeg het maar gewoon eerlijk: ik vond dit verhaal doodeng. En dat is allemaal de verdienste van schrijver Tom Rijpert die ook al met zijn vorige boeken bewees je ademloos geboeid te houden. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb!
Dit boek: ik trok het vrij slecht en heb met kippenvel zitten lezen. En dat kwam denk ik vooral omdat ik me kon identificeren met Kim, die leiding is op het kamp op Terschelling waar Basha en Tibbe (11 jaar) ook zijn. 11 jaar geleden was er op hetzelfde kamp een jongen, Pepijn. Op een dag is hij verdwenen op raadselachtige wijze, en nooit meer teruggevonden.
1991 is behalve extreem spannend ook superslim geconstrueerd. Het perspectief ligt bij Basha, maar er komt ook af en toe een verteller voorbij die de lezer rechtstreeks aanspreekt (‘dacht je dat het nu klaar was? Er zijn nog flink wat bladzijden over, dus…’). Ik vind het knap hoe de schrijver de personages diepte geeft, maar de vaart ook stevig in het verhaal houdt.
Basha is een meisje met meerdere kanten. Ze is onzeker, maar ook dapper. Ze vindt het moeilijk om vrienden te maken, maar is ook heel invoelend en sociaal. En dan Tibbe, de jongen met wie Basha vanaf de aankomst met de boot op Terschelling vriendschap sluit. Hij is slim, een nerd, wat op zichzelf en supergoed in mysteries oplossen. Dat doet hij aan de hand van de regels van Agatha Christie. Vanaf het moment dat zij er lucht van krijgen dat er 11 jaar geleden een jongen is verdwenen op hun kamp, besluiten ze de de vreemde zaak te ‘heropenen’.
De titel is op zich al ook vreemd genoeg: een 9 in 1991 die omgedraaid staat. Dit verwijst naar de vele spiegel-situaties in het boek: want behalve 1991 is 2002 ook een spiegeljaar. Het lijkt af en toe een escaperoom met puzzels waarin je een spiegel moet gebruiken of cijfers in moet zetten in letters of andersom.
Tot dan toe vond ik het nog leuk.
Maar toen kwam de ontknoping en trok ik het zogezegd slecht. Het is echt niet een aanrader om te lezen in nacht of in het donker, tenzij je daar van houdt. Maar ik vond het ook heerlijk natuurlijk: hoe je met slechts woorden een hele enge wereld kunt schetsen.
En ja, natuurlijk is dit een dikke vette aanrader! Na De zeven sleutels flikt Tom Rijpert het weer: een briljant verhaal schrijven. Wel even opletten aan wie je het aanraadt: kinderen van 10/11+ moeten wel van spanning, mysterie en een beetje horror houden… En: durf jij het aan?
Oké, ik zeg het maar gewoon eerlijk: ik vond dit verhaal doodeng. En dat is allemaal de verdienste van schrijver Tom Rijpert die ook al met zijn vorige boeken bewees je ademloos geboeid te houden. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb!
Dit boek: ik trok het vrij slecht en heb met kippenvel zitten lezen. En dat kwam denk ik vooral omdat ik me kon identificeren met Kim, die leiding is op het kamp op Terschelling waar Basha en Tibbe (11 jaar) ook zijn. 11 jaar geleden was er op hetzelfde kamp een jongen, Pepijn. Op een dag is hij verdwenen op raadselachtige wijze, en nooit meer teruggevonden.
1991 is behalve extreem spannend ook superslim geconstrueerd. Het perspectief ligt bij Basha, maar er komt ook af en toe een verteller voorbij die de lezer rechtstreeks aanspreekt (‘dacht je dat het nu klaar was? Er zijn nog flink wat bladzijden over, dus…’). Ik vind het knap hoe de schrijver de personages diepte geeft, maar de vaart ook stevig in het verhaal houdt.
Basha is een meisje met meerdere kanten. Ze is onzeker, maar ook dapper. Ze vindt het moeilijk om vrienden te maken, maar is ook heel invoelend en sociaal. En dan Tibbe, de jongen met wie Basha vanaf de aankomst met de boot op Terschelling vriendschap sluit. Hij is slim, een nerd, wat op zichzelf en supergoed in mysteries oplossen. Dat doet hij aan de hand van de regels van Agatha Christie. Vanaf het moment dat zij er lucht van krijgen dat er 11 jaar geleden een jongen is verdwenen op hun kamp, besluiten ze de de vreemde zaak te ‘heropenen’.
De titel is op zich al ook vreemd genoeg: een 9 in 1991 die omgedraaid staat. Dit verwijst naar de vele spiegel-situaties in het boek: want behalve 1991 is 2002 ook een spiegeljaar. Het lijkt af en toe een escaperoom met puzzels waarin je een spiegel moet gebruiken of cijfers in moet zetten in letters of andersom.
Tot dan toe vond ik het nog leuk.
Maar toen kwam de ontknoping en trok ik het zogezegd slecht. Het is echt niet een aanrader om te lezen in nacht of in het donker, tenzij je daar van houdt. Maar ik vond het ook heerlijk natuurlijk: hoe je met slechts woorden een hele enge wereld kunt schetsen.
En ja, natuurlijk is dit een dikke vette aanrader! Na De zeven sleutels flikt Tom Rijpert het weer: een briljant verhaal schrijven. Wel even opletten aan wie je het aanraadt: kinderen van 10/11+ moeten wel van spanning, mysterie en een beetje horror houden… En: durf jij het aan?
1
Reageer op deze recensie
