Geogliefen

Wat is het toch heerlijk als het boek waarin je zit te lezen zo spannend is, dat je ernaar uitkijkt om weer verder te kunnen, je je ogen probeert open te houden, want je nog niet wilt slapen omdat je wilt weten hoe het afloopt…

Dat gebeurde mij met het nieuwste boek van Selma Noort: Als de hemel valt.

Al in de eerste 50 bladzijden gebeurt er een heleboel. Hoofdpersoon Rosa is te vondeling gelegd als baby, wordt gevonden door een man en hij brengt haar naar zijn zus, die ongewenst kinderloos is gebleven. Rosa groeit op in een warme omgeving. Maar het land waar ze leeft is allesbehalve liefdevol: er is een terreurgroep aan de macht die de vrijheid van de mensen ernstig intoomt. De meest bizarre regels worden ingevoerd: zo mogen mensen niet lachen, niezen of hun voeten laten zien. Rosa zit op school en moet een volkslied leren dat bomvol spelfouten staat. Als de juf daar iets van zegt, wordt ze gecorrigeerd door het regime en weggezet als een slechte leraar. Helaas is dit pijnlijk herkenbaar in onze huidige tijd, nu ons het nieuws bereikte dat vrouwen in Afghanistan zelfs hun stem niet meer mogen laten horen aan de buitenwereld. Waar gaat het heen met de mensheid?

Dit laatste is dan ook de thematiek in dit bijzondere verhaal: Rosa blijkt namelijk niet zomaar een vondeling, maar ze is gezonden naar de aarde, als een soort engel. Is ze een engel? Rosa weet het zelf lange tijd niet. Ze weet wel dat ze geen echte vader en moeder heeft, maar ontmoet wel veel mensen die om haar geven. Rosa worstelt met de vraag of de mensheid het verdient om op de aarde te blijven voortleven, of dat zij het leven niet waard zijn omdat ze elkaar zoveel leed aandoen.

Door de vreselijke terreur in hun land moeten Rosa en haar zusje onderduiken, terwijl de andere gezinsleden wegvluchten uit hun huis. Een bizarre reis volgt, waar Rosa van de ene naar de andere plek wordt gevoerd. Tot ze in een weeshuis komt en daar Sorpreso ontmoet. Ze ontdekt dat hij net is zoals zij: een vondeling, die niet weet waar hij vandaan komt. En het gekste is nog: zij en Sorpreso zien figuren in de hemel, ze tekenen ze na als cirkels op de grond. Helemaal aan het eind van het boek ontdekken ze de link met de onverklaarbare grote geogliefen (grote onverklaarbare tekeningen die alleen van grote afstand van de aarde te zien zijn) die gevonden zijn in een land ver bij hen vandaan.

In het nawoord lezen we dat Selma Noort naar Peru is afgereisd om daar de geogliefen, de Nazcalijnen, met eigen ogen te zien: haar verhaal is gesitueerd op een niet-bestaande plek maar ze gebruikte er haar research voor.

Een bijzonder boek dat spannend, boeiend en leerzaam is. Geschikt vanaf 13/14 jaar en voor jongeren die houden van historische verhalen.