Ontroerend en goudeerlijk

“‘Ik ben homo,’ zeg ik.
Het is even stil.
‘Gadver,’ zegt Simon.
En Jaap: ‘Dat is toch zeker een grap.’
Ik geef geen antwoord.
‘Nou ja,’ zegt Simon na een tijdje. ‘Moet je zelf weten. Maar ik vind het goor. Je gaat toch niet met een kerel liggen prutsen. Daar is geen lol aan.’
‘Ik zou het maar niet verder vertellen,’ zegt Jaap. ‘Mijn vader vindt dat homo’s afgeschoten moeten worden.’”

Dolf Verroen is 95 jaar, en hij blijft maar schrijven. Het is toch ongelooflijk! Dit is zijn vierde boek dat hij maakt samen met illustrator Charlotte Dematons. De andere boeken zijn: Oorlog en vriendschap, Droomopa en Niemand ziet het.

Het is zo moeilijk om iets algemeens over het oeuvre van Dolf Verroen te zeggen. Hij heeft zoveel betekend voor de jeugdliteratuur. Maar van deze laatste vier boeken kun je toch wel zeggen dat het misschien zijn meest persoonlijke zijn.

In Een regenboog in mijn kast weet hoofdpersoon Jasper al zeker dat hij op jongens valt. Zijn ouders en zijn oma Truus weten het ook. Van Truus krijgt hij een riem met regenboogkleuren. Als hij die durft te dragen zal iedereen weten dat hij homo is. Zou Jasper dat durven?

Uit het gesprekje met zijn vrienden Simon en Jaap blijkt wel heel moeilijk het is om ‘het’ te vertellen. Dolf Verroen plaatste het verhaal in de tijd van nu, met mobieltjes en sociale media, maar er lijkt nog zo weinig veranderd als het gaat om acceptatie van en tolerantie over het feit dat je homoseksueel of lesbisch, of nog wat anders bent.

Het boek laveert dan ook tussen hoop en wanhoop in. De schrijver benoemt de vooruitgang, maar ook het oordeel van de omgeving en de eeuwige onzekerheid van de jongeren die worstelen met hun geaardheid. Dat Dolf Verroen zelf ook homoseksueel is, is geen geheim. Hij zei daar zelf eens over in een interview: https://boekwijzer.com/2020/07/27/niemand-ziet-het-van-dolf-verroen/ ‘Pas kort geleden drong het tot me door dat ik ben opgegroeid in een wereld waarin ik me als homojongen een totale buitenstaander voelde. Ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik eigenlijk niet mocht bestaan. Niemand wist wie ik werkelijk was. Dat is heel eng eigenlijk.’

De schrijfstijl van Dolf Verroen is kort en krachtig, liefdevol en goudeerlijk. Je kunt zo voorstellen dat een jongen in de leeftijd 12-13 jaar dit zo voelt. Het is ontroerend maar blij vlagen ook grappig, juist door de alledaagsheid van de gebeurtenissen.

Ook andere hedendaagse thema’s komen voorbij, zoals streng gelovig zijn of ‘geloven’ in complottheorieën. Dolf Verroen blijft met zijn 95 jaar bij de tijd! Hij schreef weer een heerlijk boek dat hopelijk wordt opgepakt door heel veel jongeren en voor herkenning zal zorgen. Geschikt vanaf ongeveer 11-12 jaar.