Briljant

Iets heel bijzonders - Susin Nielsen
Het nieuwe boek van Susin Nielsen (bekend van Adres onbekend en andere steengoede young adults) is weer briljant. Wat mij betreft zelfs het beste tot nu toe. Nielsen kan weergaloos goed een puber neerzetten die je in je hart sluit. Tijdens het lezen van dit boek heb ik bijna onophoudelijk gelachen: van een ontroerde glimlach tot een schaterlach. Het was genieten.

In een puberleven gebeuren heel veel dingen voor de eerste keer. De eerste natte droom, de eerste zoen, de eerste afwijzing. Alles maakt waanzinnig veel indruk. Alles wat pubers meemaken is ‘iets heel bijzonders’.

Wilbur is 14 en hij vertrouwt regelmatig zijn gevoelens toe aan pen en papier: hij schrijft fantastische songteksten die ook in het boek staan (niet vertaald, maar gewoon in de oorspronkelijke taal Engels: goede keuze). Wanneer hij in een nieuwe klas komt moet hij een brief aan zijn ‘latere zelf’ schrijven. Het wordt een nachtmerrie: de brief komt in verkeerde handen en zijn gevoelens (over de grootte van zijn geslacht, zijn verlangen naar liefde, zijn eenzaamheid) komen op straat te liggen.

Na deze hartverscheurende introductie leren we Wilbur beter kennen. Hij woont in Toronto, Canada. Hij is niet moeders mooiste. Hij is wat te dik, draagt onopvallende kleding en is het mikpunt van pesterijen, specifiek van één etter bij hem in de klas. Gelukkig maakt hij een vriend, Alex, en heeft hij een beste vriend van 85 jaar, Sal.

Wilbur heeft twee moeders. Ze hebben het niet breed. Ze hebben meerdere banen om net rond te kunnen komen. Toch mag hij meedoen aan een uitwisselingsproject met Franse studenten. Hij krijgt Charlie toebedeeld, waarvan hij dacht dat het een jongen is, maar… het blijkt een meisje te zijn. Het knapste meisje dat hij ooit heeft gezien.

Er gebeuren veel gênante en grappige dingen tijdens de tijd dat Charlie in Canada is. Wilburs moeders vinden het bijvoorbeeld heel leuk om zijn baby-album aan Charlie te laten zien.

“Er lag een bekend, uitpuilend fotoalbum geopend op de salontafel. Nee. Alsjeblieft niet. Map wierp me een verontschuldigende blik toe. ‘Charlie zag het in de boekenkast staan.’
Mam was juist volledig in beslag genomen door het album, genoot zichtbaar van het duikje in het verleden. ‘Wilbur, wat was je een snoezig jongetje!’ zei Charlie. ‘Je staat bijna overal naakt op.’ Ik wil dood. ‘Hij vond het heerlijk om in zijn blootje te lopen.’ Mam glimlachte dromerig. ‘Zodra hij binnenkwam rukte hij de kleren van zijn lijfje, of het nu zomer of winter was.’

Als Charlie weer weg is, besluiten Alex en zijn vriend Fab hem ‘te pimpen’: hij gaat trainen en krijgt een make-over. Zo mooi hoe Nielsen omschrijft hoe belangrijk het is om van jezelf te houden. Zo’n belangrijke boodschap, fijn dat dit in dit soort boeken genoemd wordt.

‘Denk erom Wilbur,’ zei hij. ‘Rug recht. Opgeheven hoofd. Wees trots op je lengte. Kijk mensen aan. Glimlach!’ Toen voegde hij er zijn eigen Charlotte’s Web-boodschap aan toe: ‘Je bent geweldig! Stralend! Wat een big!’

Charlie en Wilbur blijven contact met elkaar houden. Ze worden goede vrienden, maar de vonk springt nog niet over. Misschien wel als Wilbur naar Parijs gaat…???

Zoals gezegd een briljant boek. De cover lijkt eerst wat saai, maar als je weet waar de dino en de triangel naar verwijzen, moet je steeds lachen als je hem ziet. Ik vind het ook prachtig gedaan hoe hedendaagse films, series en het boek Charlotte’s web verweven zijn in het verhaal. En ook homoseksualiteit is vanzelfsprekend aanwezig, want dat is het. Dikke vette aanrader! Voor iedereen, van 13 tot 113 jaar.