Rauw

Kinderen van de straat - Xavier-Laurent Petit

“Ik hou niet van kleine etters zoals jij. Er lopen er te veel rond in dit land. Veel te veel. Daar komt rotzooi van, snap je.”

Dit is geen vrolijk boek. Het is een rauw, hard verhaal dat raakt als een mokerslag. Kinderen mogen niet alleen op straat leven, vrezend voor hun leven, werkend als schoenenpoetsers voor geld om iets te eten te kopen en achterna gezeten wordend door de politie. Toch gebeurt het, in veel landen. Kinderen zonder ouders worden aan hun lot overgelaten. Dit is hun verhaal.

Saturnino, zijn zusje Luzia en de manke Tullidito zijn een drieënheid sinds de dag dat de vader en moeder van Saturnino en Luzia overleden. Hun vader kwam om het leven doordat de regering de vrachtwagen waarin hij zat saboteerde. Hun moeder werkte in een steenslijpfabriek die alles behalve veilig was.

Hoewel nergens genoemd wordt in welk land dit boek zich afspeelt, doet het decor, de taal en de namen denken aan Zuid-Amerika. Er is geen hoop voor het drietal, ze vechten elke dag voor hun leven, maar waarvoor? Tot er op een dag een man in een wit pak ten tonele verschijnt. Hij zegt dat het ze naar een bepaalde plek moet komen. Ze zijn bang, maar gaan toch. Ze hebben immers niks te verliezen.

En dan komen ze op een plek waar ze nooit van hadden kunnen dromen. Een plek waar muziek gemaakt wordt, door kansarme straatkinderen. Maestro, de man in het wit, is een weldoener. Hij gelooft in de kracht van het kind en de helende werking van muziek. Het bespelen van instrumenten en het leren kennen van muziekstukken en componisten maakt een onuitwisbare indruk op het drietal. Maar het is niet eind goed al goed. Niks wordt hen gegund. Er is meer nodig om ze te redden.

Het vorige boek van Xavier-Laurent Petit dat vertaald is in het Nederlands (hij komt uit Frankrijk) vond ik steengoed. Ook dat verhaal ging over het harde leven op straat en de kracht van het ontdekken van je talenten. Dit boek, Kinderen van de straat, zou voor een iets jongere doelgroep zijn. Ik twijfel daar wel wat over. Het is echt zware kost, en ook al zijn er lichtpuntjes, er is weinig hoop op verbetering van de situatie. Niet ieder kind kan/wil daarover lezen. Er staan best expliciete scènes in waarin over geweld en dood wordt geschreven. Aan het eind komt er nog een politieke laag bij over de president van het land en de politie. De regering kun je ook al niet vertrouwen.

Kortom: een rauw boek. Dit zware draagt wel bij aan de boodschap van het boek, namelijk dat het niet makkelijk is om uit je situatie te komen. Soms zijn er weldoeners nodig. Over Maestro komen we weinig te weten. Dat vond ik wel jammer, want ik had graag meer over zijn drijfveren gelezen. Waarom doet hij dit voor de jongeren? Op de website van kinderboeken.nl valt te lezen dat het boek gebaseerd is op een waargebeurd verhaal in Bolivia. Ik vind het jammer dat dit niet achterin het boek vermeld wordt, dat zou een extra laag toevoegen.

Het deed mij denken aan organisaties in Nederland die muziekles toegankelijk maken voor kinderen die dat niet kunnen betalen, zoals het Jeugdsportcultuurfonds. Marco de Souza is ook zo’n weldoener:

Marco de Souza: ‘Muziekles moet beschikbaar zijn voor álle kinderen’
Het Leerorkest is een innovatieve vorm van muziekeducatie waarbij alle kinderen de kans krijgen om op school, onder schooltijd, een muziekinstrument te leren bespelen en samen muziek te maken. Marco de Souza startte het Leerorkest in 2005 in de Amsterdamse Bijlmer. “Er kwamen veel te weinig kinderen uit de buurt op muziekles. Dat wilde ik veranderen.” https://jeugdfondssportencultuur.nl/verhaal/marco-de-souza/

https://www.kinderboeken.nl/auteur/laurent-petit-xavier/