De stem van Sis; Om stil van te worden en om van te houden.

Ik kende Naomi Rebekka Boekwijt van haar eerdere roman Bloedblaren, een indringende roman over een vrouw die zichzelf kapot sport om haar innerlijke demonen de baas te zijn. Ook dit boek gaat over de psychiatrie. Ditmaal is de hoofdpersoon Sis, een jonge vrouw met een niet nader benoemde stoornis die stemmen hoort, dingen ziet die er niet zijn en moeite heeft om zich open te stellen en te verbinden met de wereld en met de mensen om haar heen.
Al vanaf zin één maakt Naomi Rebekka Boekwijt gebruik van bijzonder beeldend en mooi taalgebruik: Ér is altijd weerstand. Voordat ik hier binnenkwam heb ik mijn gezicht binnenstebuiten aangetrokken, zodat Hanne mij niet kan zien.'

We lezen over Sis' proces om sterker in de wereld te staan en over de hulp die ze daarbij krijgt van haar therapeut Hanne, van haar broer en de mensen in de woongroep waar ze terecht komt. Daarnaast krijg je ook inkijkjes in het leven van die anderen. Leer je dat ook zij hun eigen problemen en trauma's hebben en alles wordt met evenveel respect en liefde beschreven: 'Haar ogen zijn zo eenzaam. Ze (Hanne) vindt haar verdriet naast dat van Sis een verdrietje. Waarom maken we ons eigen verdriet kleiner dan dat van anderen? En iedere keer wordt je weer aangenaam verrast door de prachtige zinnen die Sis' problematiek heel helder en toch poëtisch beschrijven: '
'Sommige verpleegkundigen zeiden dat ze zich mij herinnerden van vorige opnames. Ik herinner me mij niet.'
'Sis loopt wat afwezig door de keuken en woonkamer. Ze kijkt altijd naar beneden terwijl ze loopt. Niet zozeer om te kijken wáár ze loopt. Meer om steeds haar eigen lichaam dichtbij te hebben, te weten dat zij het is die daar loopt.'
'Ik ben altijd heel bang voor mijn ouders geweest. Voor hun stille geweld. Hun woorden die mij als messen aan stukken sneden, om maar te zorgen dat ik nooit een heel mens zou worden, nooit een bedreiging zou zijn voor het ingebeelde, maakbare geluk.'

Naast het mooie taalgebruik roept het boek ook vragen op; wat is de invloed van opvoeding, wat is er belangrijk in de hulpverlening, welke grenzen zijn er en moeten die altijd even strikt zijn?

En ondanks alle zware thema's heeft het verhaal ook iets hoopvols en dit zorgt ervoor dat je niet met Sis meegetrokken wordt in haar zwaarte, maar met haar toe kan groeien naar het licht.

Stemmen is een boek dat je lang bijblijft, dat uitnodigt tot langzaam lezen, je nog eens en nog eens kunt lezen, waarop je kunt kauwen en herkauwen, waar je af en toe stil van wordt of om moet huilen én een ideaal boek voor een leesclub.