Interessant concept vraagt om verdere uitwerking

Eerder dit jaar las ik het boek De Schemertuin. Een boek dat alle ingrediënten heeft om interessant te zijn en dat helaas naar het einde kabbelt.

Voor de officieuze HRC 2025 is er een challenge om een boek te lezen waarin meerdere boeken voorkomen. Na het lezen van de Schemertuin wilde ik de auteur nog een kans geven. En zo kwam ik er toe om de Troostbibliotheek te lezen.

De gedachten om mensen via boeken met elkaar in contact te brengen en om via de karakters in boeken tot persoonlijke inzichten te komen, zijn interessante uitgangspunten voor een boek.

Helaas worden de verwachtingen niet waargemaakt. Het lijkt een doel geworden om karakters uit de boeken en hun belevenissen te verklaren. Het voelt wat gezocht. En de karakters in de Troostbibliotheek zijn te mager neergezet. Er worden allerlei thema's uit de kast getrokken, even aangestipt en dat is het dan. Het laat je als lezer met allerlei vraagtekens achter: wat is het verhaal van broer Aiden, wat is er aan de hand met de moeder en hoe geloofwaardig is haar leeftijd van slechts 17 jaar, etc?

Pluspunt als je de Troostbibliotheek vergelijkt met de Schemertuin dan zie je dat de auteur zich als schrijver ontwikkelt. Ze verzamelt interessante ingrediënten en werkt met actuele thema's als onderlinge verbondenheid en in je eigen omgeving naar je medemens omzien. Dit maakt dan toch nieuwsgierig naar haar volgende boek.