Dingen die ik niet heb weggegooid of misschien wel de dingen die ik bewaarde; een boek vol subtiel taalgebruik

Al zoekend naar een te lezen boek viel mijn oog op het boek Dingen die ik niet heb weggegooid. Een boek dat mijn aandacht trok door en de titel in combinatie en het ontwerp van de kaft. Het boek is geschreven door de in 1972 geboren Poolse schrijver Marcin Wicha. Marcin is geboren in Warschau in een gezin van Joodse afkomst.

Na het overlijden van zijn moeder (zijn vader is eerder gestorven) blikt hij terug op de geschiedenis van zijn moeder. Dit doet hij aan de hand van de boekenkast van zijn moeder. Hij plaatst hierbij zijn moeder in de recente Poolse geschiedenis. Waarbij hij regelmatig verwijst wordt naar de (na-)oorlogse periode, het communisme en het Stalinisme. Mischa schetst een beeld vanuit de na-oorlogse generatie over hoe hij kijkt naar zijn moeder en plaatst haar verhaal in de maatschappelijke ontwikkelingen door de jaren heen. Hij kijkt vooral ook als zoon naar zijn moeder. Een trotse vrouw die belang hechtte aan zorgvuldig taalgebruik. Dit komt op vele momenten soms meer en soms minder subtiel in het boek naar voren. Een vrouw met Joodse roots die zich via anekdotes verbonden voelde met de maatschappij. Een subtiele verwijzing naar het er marginaal (mogen) zijn.

De auteur stipt in korte hoofdstukken verschillende thema's aan. Interessant is bijvoorbeeld het hoofdstuk over de kwaliteit van het gebruikte papier in boeken door de jaren heen. De term zebraboeken valt. Boeken waarin de kwaliteit van het papier wisselend was waardoor de zijkant een zebramotief had. Zebraboeken kwamen voor in de jaren 80 toen papier schaars en duur was. Een ander hoofdstuk dat

Als lezer ben ik onbekend met de Poolse geschiedenis. Het boek maakt me hiervan bewust van. Gelukkig zijn er voetnoten met een toelichting om sommige passages beter te kunnen begrijpen. Even twijfelde ik over het aantal sterren. En kom tot de conclusie dat mijn onwetendheid niet van invloed mag zijn op de waardering voor dit boek. Het is een parel waarin de schrijver via prachtige, subtiele teksten zijn moeder schetst in roerige decennia. En daarbij ook via kleine verwijzingen in gaat op de moeder-zoon relatie en hoe hij haar zag.