Blijf achter in aangename verwondering ......

Op Hebban stond de uitnodiging om mee te doen aan een leesclub. Een leesclub waarin het boek Twintig keer Dee gelezen en online besproken zou worden. Bij het lezen van de preview viel de bijzondere schrijfstijl die auteur Oliver Reps gebruikt direct op. Het boek is een novel vers, een kort verhaal geschreven in versvorm. Als lezer blijf ik gewoonlijk ver uit de buurt van poëzie. Deze preview wist mijn nieuwsgierigheid te wekken en ik meldde me aan voor de leesclub. Tot mijn grote verrassing mocht ik meedoen en ontving ik per post het boek.

Bij het uitpakken viel al direct de kaft op. Het boek laat zich qua uitstraling omschrijven als een soort van werkboek voor middelbare scholieren. Op de voorkant staat een zwart-wit foto van een slapend persoon. Het lijkt alsof de voor- en achterkant van het boek de uitstraling van een smartphone hebben. Bij het doorbladeren van het boek springt de pagina indeling in het oog. Reps gebruikt korte zinnen om zijn verhaal te vertellen. De tekst springt regelmatig in en er is veel witruimte op de bladzijden. De tekst wordt afgewisseld met zwart wit foto's.

Ook vallen de hoofdstuk titels op. Ze gaan van Ping, via Weet je nog naar Ik zou compleet naakt over het gangpad kunnen lopen. Als je start met lezen, duik je direct in het verhaal. Als lezer word je meegenomen in de stroom van gedachten van een jongeman die op weg is met de trein naar Berlijn. De schrijver zoomt hierbij in en uit:

"Treinen rijden binnen
Ook die van mij
Keurig op tijd
Twee plaatsen voor mezelf
Zijn geen enkel probleem
Dus waar wil ik zitten?
Iene miene mutte
Het lot beslist links
Toch ga ik voor rechts
En dat is de vrijheid
Waar jij zo aan hecht
Net als ik
Wat mij betreft
Samen met jou"

Waarom hij op reis gaat en naar wie ontdek je tijdens het lezen en ondertussen razen zijn gedachten door en laveert Reps je behendig over de golven van de gedachtestroom. Het boek leest door de korte zinnen en opvolgende gedachten als een sneltrein. Een trein die je als lezer af en toe vertraagt om nog eens even terug te gaan in de tekst en te genieten van het taalkunstwerk.
En dan doe je het boek dicht en blijft als lezer aangenaam verrast achter; wat heb ik nou net gelezen, wat is hier gebeurt, hoe gaat het verder? Een aangename verwondering na het lezen van het boek dat op zichzelf een volledig verhaal is en je als lezer alle ruimte biedt om over alle mogelijkheden verder te mijmeren.

Het lezen met anderen en samen stilstaan bij het boek was echt van toegevoegde waarde. Aan de hand van vragen en ieders reacties kwamen er aanvullende opvallende onderwerpen naar voren. Ineens waren er koeien en wat is het toch met die Latte?

Veel leesplezier!