De grond laat je gaan maar wil je daarna weer terug

"Er is weinig voor nodig om de dingen te laten veranderen. Een zuchtje wind over het land of een wolkje dat zich even losmaakt van zijn dwalende kudde is al genoeg om de zon te bedekken"

Met deze prachtige zin, begint het verhaal van Gregorio Bajocchi del Drago.
In zijn nieuwste roman neemt Faggiani ons mee naar Noord-Italië, naar "La Conventina", het eeuwenoude familiebedrijf van Gregorio (de "ik persoon").
Op het uitgestrekte landgoed staan meerdere boerderijen waar al vele generaties mensen zich verbonden weten met het land en nauw samenwerken met de natuur en elkaar. Hun inzet heeft het land gemaakt tot een unieke en welvarende plek, een oase van rust en schoonheid.
Gregorio was pas 16 jaar toen zijn vader (zijn moeder leefde al niet meer) overleed en hij de eigenaar werd van "La Conventina".
Zijn jeugdvriend Massino wordt beheerder van het land en de bewoners helpen Gregorio het landgoed te runnen.

'De grond laat je gaan maar wil je daarna weer terug'.

Gregorio zelf vertrekt naar de stad om te studeren en blijft daarna ook gedeeltelijk in de stad werken, hij komt echter altijd weer terug op "La Conventina".
Hij is niet de enige die terugkomt. Zo is er Cora met wie Gregorio in zijn jeugd weinig contact had. Zij vertrok toen ze nog jong was om na vele omzwervingen terug te keren met een rugzak vol emotionele bagage en een thuis vindt op "La Conventina", maar ook de ex-vrouw van Gregorio keert terug op onverwachte wijze.

Het boek begint met een keuze die Gregorio zal moeten maken. Gaat hij in op het goede bod van een investeerder die het land willen omvormen tot een luxe resort, of blijft hij zelf de eigenaar en zal de geschiedenis zich voortzetten.
Verkopen zou een complete verandering betekenen, een keerpunt en een nieuw begin, het behoud van het landgoed betekent een grote verantwoordelijkheid voor het land en de mensen die er aan verbonden zijn.

Faggiani heeft de gave om de mensen met de natuur te verweven, en om ons eraan te herinneren dat de natuur een onuitputtelijke bron van troost en inspiratie kan zijn. Dit doet hij in zijn innemende poëtische stijl.

"De wind over het land" is een boek over de natuur, verbinding, solidariteit, twijfels, hoop, vriendschap en liefde.

In het begin moest ik behoorlijk inkomen in het verhaal, voor mijn gevoel kwam het wat traag op gang, ik voelde me als lezer wat meer op afstand. Naarmate het verhaal vorderde veranderde dit. Ik voelde me meer betrokken bij Gregorio en de andere personen en wilde graag weten hoe het verder zou gaan.

Het boek bestaat uit vier delen en is verder niet verdeeld in hoofdstukken.

Wat mij betreft heeft Faggiani weer een mooi boek aan zijn oeuvre toegevoegd

Saskia Peterzon-Kotte heeft in de vertaling regelmatig Italiaanse woorden/zinnen laten staan (met vertaling), dit maakte dat ik nog meer in de sfeer van het mooie Italië kwam.

Het omslagontwerp vind ik prachtig, zelfs mooier dan het origineel!

Ik wil Uitgeverij Awbruna en Het boekencafé bedanken voor dit leesexemplaar.

Deze recensie en een foto is ook te zien op mijn instagram account @maartje.1234leest