Een verhaal over liefde en identiteit

"Onze geest is onze eigen grootste tegenstander. Hij slingert ons heen en weer tussen verleden en toekomst. In dat constante heen-en-weer verliezen we onszelf vaak, zodat we vergeten om werkelijk te leven. Zo doden we ons eigen geluk"

Bovenstaande zin wordt uitgesproken door Rostam, een jonge wijze man die de 29e jarige Tahmina ontmoet en waarmee ze een diepe vriendschap ontwikkelt. Samen praten ze veel over literatuur en de rijke traditie uit het oosten.
Hun gesprekken zijn filosofisch en bevatten veel wijsheden en waarheden. Ze zijn beiden heel geïnteresseerd in het lezen van oude gedichten.

"Dichten is de wereld in jezelf ontdekken, het vinden van een manier om naar de wereld te kijken en je met elke stap bewuster te worden van het leven. Het leven gebeurt,, maar wij geven er betekenis aan, omdat zingeving voor ons een noodzakelijkheid is".

De gesprekken die Tahmina met Rostam voert roepen allerlei vragen bij haar op over haar identiteit. Waar hoort ze thuis, in het westen waar ze nu woont, gestudeerd heeft en een goede baan verworven heeft of toch in Afghanistan met zijn rijke tradities, prachtige kleuren maar ook veel leed en trauma. In haar dagboek schrijft ze ergens "Ik mis jou, ik mis mij, ik mis ons".
Rostam komt ook uit Afghanistan maar hij is niet gevlucht, hij is naar België gekomen om te studeren.

Gaandeweg het verhaal lezen we steeds meer over Tahmina en hoe ze de vrouw geworden is die ze nu is. Haar verleden heeft haar getekend. Zij heeft als jong meisje veel gezien en meegemaakt door het strenge regime van de Taliban, het leven in angst, het moeten vluchten voor vrijheid, de verhalen over bepaalde (vrouwelijke) familieleden en tenslotte haar komst naar België waar alles nieuw en vreemd was. Ze voelt zich ontheemd.
We verlangen ernaar om erbij te horen, om een groep te hebben die we de onze kunnen noemen en een plek die we "thuis" kunnen noemen".

In haar zoektocht naar haar identiteit komt Tahmina allerlei vooroordelen en verwachtingen tegen. Haar pad lijkt uitgestippeld door anderen en de traditie. Dit boek vertelt hoe Tahmina hiermee omgaat.
Lukt het Tahmina haarzelf (terug) te vinden en lukt het haar zich weer open te stellen voor geluk en de liefde?

De auteur, Mariyam Safi groeide zelf op in Afghanistan en vluchtte als kind met haar ouders naar België waar ze advocaat is. Ze geeft ook lezingen over vrouwenrechten. "Dochter van de bergen" is haar debuutroman.

Het boek heeft een prachtige cover die helemaal past bij het verhaal.

Ik heb met veel interesse het verhaal van Tahmina gelezen en haar twijfels, verdriet, haar vragen, haar hoop en wanhoop, haar liefde en eenzaamheid waren te voelen in het verhaal. Ik moest wel erg wennen aan de schrijfstijl.
De perioden dat ze samen met Rostam over literatuur spreekt zijn meer filosofisch maar de manier waarop ze tegen elkaar spreken vond ik soms meer iets weg hebben van een toneelstuk.
Andere gedeeltes in het boek vond ik juist meer weg hebben van een jeugdboek en weer andere delen vond ik meer theoretisch benaderd. Er werden soms dingen toegelicht die eigenlijk wel duidelijk waren en dit haalde voor mij de vaart een beetje uit het verhaal. Wat mij ook opviel waren de vele (onnodige) tussenwoorden, zoals het woordje "dus".
De auteur komt uit België en bepaalde woorden en begrippen zijn toch anders als in Nederland.
Ik vind het altijd mooi als verhalen verspringen in de tijd, maar bij dit boek vond ik de opbouw niet altijd vloeiend, alsof het meer losse verhalen zijn.

Los van bovenstaande is dit een mooi boek, een verhaal over trauma, kracht, liefde, hoop, rouw, eenzaamheid, vriendschap en identiteit met soms onverwachte wendingen. Een verhaal van een dappere en sterke vrouw zoekend naar haarzelf.

Bedankt Boeken.cafe en Best in Books voor dit recensie exemplaar