Rauw en puur

Het eerste wat mij opvalt bij het ‘dichtslaan’ van dit boek is dat de hoofdpersoon helemaal geen naam heeft mee gekregen. Het heeft mij niet tegen gestaan en heb het eigenlijk niet echt door gehad dat ze geen naam had. Wel voelde ik erg weinig binding met de hoofdpersonage. Het wordt wat lastig beschrijven zonder naam, maar ik ga mijn best doen. De hoofdpersonage is een gevoelige vrouw, ze is te vroeg haar vader kwijt geraakt en heeft na een ongeluk veel gezondheidsproblemen. Ze zoekt een nieuwe invulling voor haar leven en voegt zich bij drie dieren activisten. Liefde, rouw, vriendschappen en dierenleed zijn boeiende en belangrijke onderwerpen om een boek over te schrijven, maar toch komen ze allemaal niet echt binnen bij mij. Ik zou mij qua lichamelijke problemen goed moeten kunnen matchen met de hoofdpersonage, maar toch vond ik haar vooral irritant. Bij de thema’s verwacht je een sterk en volwassen personage, maar er is vooral een hoop zelfmedelijden en iemand die ook constant in de slachtofferrol springt. De wereld moet vooral rekening houden met haar. Ik kan mij daar totaal niet in vinden waardoor het vooral irritatie opwekte.

Rouw vind ik altijd een prachtig onderwerp, maar ik merkte toch dat het in dit boek niet past. Het voelt alsof het wat losse eindjes zijn en er wordt net te vaak over gepraat om het bij een thriller te passen. Elke keer wanneer ik voelde dat de spanning opbouwde werd het afgevlakt naar mijn idee met de rouw en het verdriet. Natuurlijk is het een belangrijk onderwerp, maar de veelfout aan herhaling maakte dat ik soms dacht gaat ze weer.

De schrijfstijl van Janine Keijser is erg beeldend en prettig. Je leest je vlot door de situaties heen en wilt eigenlijk graag door lezen. In eerste instantie was ik vooral op zoek naar spanning, maar gelukkig komt die aan het einde zeker wel en wordt het dan een echte thriller. Bij het plot komen de losse eindjes wel wat bij elkaar en het plot is goed in elkaar gezet. De situaties zijn wellicht wat bijzonder en niet direct geloofwaardig, maar door de schrijfstijl geloof je het eigenlijk toch wel. Je merkt dat Janine veel verstand heeft van het onderwerp en het dierenleed wordt door het verhaal écht goed overgebracht. Je gaat nadenken over het dierenleed en het eten van vlees en ik neem aan dat dat het doel is van een eco-thriller.

Verscheen ook op www.maartjeleest.nl