Een gehaast rommeltje

Ik had grote moeite om hier doorheen te komen. Ik probeer een boek altijd te beoordelen op wat het pretendeert te zijn, en of het dat waar maakt (in plaats van alleen mijn persoonlijke smaak). Het probleem in dit geval is dat ik niet zo goed snap wat dit boek nou wil, en ik heb toch het idee dat dit komt omdat de schrijver dit ook niet zo goed wist, of misschien teveel dingen wilde en geen keuzes gemaakt heeft.

Het leest als een zeer gehaast schrijfproces, waar toch echt wat meer de schaar in gezet had moeten worden. Er zijn ook continuïteit foutjes, zo valt het personage in het ene hoofdstuk van haar fiets en haalt zichzelf daarbij helemaal open, en is daar het volgende hoofdstuk, een paar uur later, helemaal niets meer mee aan de hand terwijl ze intiem met iemand is. Het voelt alsof er veel en gehaast in is geschoven.
Soms lijkt de schrijver terug te willen krabbelen op iets wat eerder is geschreven door er even intellectueel boven te gaan hangen en te benadrukken wat er misschien fout gevonden aan kan worden. Dat voelt vreemd, waarom is er niet gewoon nuance aangebracht in de stukken zelf in plaats van dat er een soort verklaringen achteraan zijn geschreven.

Er staan hele interessante thema’s in, maar die worden door de veelheid zo vluchtig behandeld dat het allemaal heel oppervlakkig blijft. Nergens gaat het echt even ergens op in. Daardoor voelt het alsof dingen alleen benoemd worden, in plaats van dat er over wordt geschreven. Als ik zeg: “racisme, klassenverschil, kapitalisme, feminisme, misogynie, male gaze en de coronacrisis bestaan”, dan zeg ik daar niets over, ik heb het alleen even benoemd. Zo voelt het in dit boek ook een beetje.

De taal is op zijn zachts gezegd alledaags, en in de dialogen voelt het heel onrealistisch. Ze legt mensen taal in de mond die niet klopt bij wie ze zijn. Ze heeft het bijvoorbeeld over zwarte mannen uit de Bijlmer die de hele dag bier drinken en hangen en legt die dan ingewikkelde zinnen en dure woorden in de mond.

Ik was in de war omdat de hoofdpersoon in het laatste hoofdstuk opeens Gwen is in plaats van Olivia, Ik vroeg me af of dit een foutje was in een gehaast schrijfproces, of dat er wordt gesuggereerd dat dit boek toch niet echt fictie is. Dat zou misschien de neiging tot intellectueel uitzoomen verklaren terwijl dat niet echt bij het personage past.

Toen ik het uit had overviel me een gevoel van teleurstelling omdat hier denk ik ergens wel een goed boek in had kunnen zitten. Het voelt echt als een haastig en rommelig ding waar te weinig tijd voor is genomen en te weinig is gekozen. Het is natuurlijk een debuutroman, dus daar kan je ook niet alles van verwachten. Maar het voelt alsof de schrijver nog niet klaar was voor deze stap. Jammer dat het toch met zo’n haastigheid de wereld in gegooid is.