Een vlotlezend tussendoortje, maar meer ook niet

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik nog nooit een aflevering van de Vlaamse tv-serie 'Code 37' heb gezien. Het boek Code 37 – In Gods naam, dat in 2009 als tie-in van de politieserie verscheen, is zodoende mijn eerste kennismaking met het team van Hannah Maes bij de Gentse zedensectie. De ‘verboekingen’ worden geschreven door Tille Vincent, het pseudoniem van schrijfster Hilde Smeesters. In september 2013 verschijnt Sporen, het achtste boek in de Code 37-reeks.

Marijke Verbiest, een jonge vrouw, wordt op een avond in haar parkeergarage hard in elkaar geslagen en vervolgens bruut verkracht. De dader(s) heeft ze niet kunnen zien, omdat ze van achteren werd aangevallen en gelijk een blinddoek voor kreeg. In eerste instantie durft ze het aan niemand te vertellen; bang om uitgelachen te worden. Maar als ze enkele dagen later een brief ontvangt met daarin vreemde verwijzingen uit de Bijbel, beseft ze dat ze actie moet ondernemen. Ze roept de hulp in van een vertrouwde collega, die op haar beurt direct de politie inschakelt. De zaak wordt doorgestuurd naar de zedensectie waar het op het bord belandt van het team van hoofdinspecteur Hannah Maes. Zij ontfermen zich over de aangeslagen Marijke en horen haar verhaal aan. Met het weinige dat ze uit haar weten te krijgen, starten ze een onderzoek, maar ver komen ze niet. Wat heeft de vreemde brief met de verkrachting te maken en hoe komen ze aan het adres van Marijke? Is het soms een bekende van Hannah? Wellicht een van haar collega’s die haar voortdurend pesten? Enige aanknopingspunten vormen zich pas wanneer er zich een tweede slachtoffer bij hen meldt, dat ook mishandeld en verkracht werd, en ook een merkwaardige Bijbelse brief heeft ontvangen.

In Gods naam  is het eerste boek van de misdaadserie en laat gelijk blijken dat de harde realiteit niet wordt geschuwd. Seksuele misdaden zijn vaak gevoelig van aard en vergen een zorgvuldige aanpak. Het slachtoffer schaamt zich en durft niet de intieme details te vertellen, terwijl de zedenpolitie juist een zo uitgebreid mogelijke beschrijving nodig heeft om de dader(s) te kunnen pakken. Deze lastige klus wordt perfect uitgevoerd door het team van Hannah Maes. Haar collega’s Bob, Charles en Kevin hebben ieder hun eigen kwaliteiten die nodig zijn voor het oplossen van een zedenfeit. Hannah zelf is daarbij een keiharde vrouw, een leiderstype dat niet schroomt om direct en confronterend op te treden. Tegen daders en verdachten, maar ook tegenover haar eigen team. Haar baan bij de zedenpolitie heeft ze niet zonder reden gekozen. Ze heeft een geheime agenda. In het verleden is haar moeder voor Hannahs ogen verkracht en nu heeft ze zichzelf een persoonlijke wraakqueeste opgelegd. Een boeiende verhaallijn voor de rest van de serie.

Aan de personages in het verhaal ligt het dan ook niet; het is meer het verhaal zelf dat een onvoldoende scoort. Diepgang is er niet, terwijl er in de simpele plot, door het gebrek aan onverwachte wendingen en heldere inzichten, nauwelijks ruimte voor spanning is. Door enkele hoofdstukken te schrijven waarin de mogelijke dader zijn handelingen verklaart, wordt er getracht iets extra’s aan het verhaal toe te voegen, maar het effect hiervan blijft uit doordat de lezer allang weet wat er gaande is. Het is rechttoe rechtaan, zonder verassingen.

Voor de trouwe volgers van de tv-serie is In Gods naam  wellicht een leuke aanvulling, maar voor de pure thrillerliefhebbers brengt het weinig vernieuwends. Een vlotlezend tussendoortje, luchtig geschreven, maar meer ook niet. Hopelijk hebben de volgende delen met Hannah Maes wel dat verassende element.