De Appie Baantjer van Italië

Donna Leon; haar naam doet Italiaans aan, maar hoewel ze al jaren in Venetië woonachtig is, is ze Amerikaanse van origine. Ook in haar misdaadromans, waarvan ze er velen heeft geschreven, komt haar geboortegrond maar amper voor. Het prachtige Venetië is veelal het decor waarin ze haar protagonist laat opereren. Commissario Guido Brunetti, een gewaardeerde en ervaren inspecteur bij La Questura, trad voor het eerst op in 1992 in Leons thrillerdebuut Dood van een maestro. Sindsdien is Brunetti een graag gelezen seriepersonage. Dat blijkt ook wel uit het aantal delen dat inmiddels in de Brunetti-reeks is verschenen. Ik aanbid je is alweer het vierentwintigste deel.

Guido Brunetti en zijn vrouw Paola bezoeken een opera in het Teatro La Fenice. Hun favoriete operazangers Flavia Petrelli – tevens een oude bekende van Brunetti - treedt op in het stuk Tosca. Ze hebben een fijne avond en besluiten na de voorstelling Flavia op te wachten om haar te complimenteren voor haar geweldige optreden. Flavia is echter niet zo blij als dat ze zich voordoet. Brunetti heeft haar gespeelde vrolijkheid door en nodigt haar uit voor een etentje om aan te horen wat haar dwarszit. Tijdens het luxe diner vertelt Flavia hem dat een onbekende fan haar achterna reist en overal een enorme bos gele rozen achterlaat. Een stalker dus, die ook in haar kleedkamer en woning weet door te dringen. De gele rozen worden afgewisseld met een dure halsketting en persoonlijk geschreven liefdesbrieven. Het maakt Flavia ongerust. Brunetti probeert haar te kalmeren door zich met de zaak te bemoeien en uit te zoeken wat er aan de hand is. Wanneer er twee bekenden van Flavia op hardhandige wijze worden toegetakeld, weet Brunetti dat het menens is. Wie is die anonieme stalker? En wat is zijn of haar motivatie? En belangrijker: loopt Flavia zelf ook gevaar?

Stalking is een serieuze aangelegenheid. We lezen en horen er de laatste tijd veel over in de media, maar in de meeste gevallen kan er helaas weinig aan worden gedaan. Vaak betreft het iemand die de liefde van het slachtoffer wil of jaloers is op het leven van hun mikpunt. Daardoor zijn naasten – familie of vrienden - regelmatig de prooi van de stalker. Soms resulteert dat zelfs in moord. In Ik aanbid je is het gebeurde echter wat overtrokken. Het voorval wordt gebracht alsof het een grote misdaad betreft, een bedreiging die uiterst serieus moet worden genomen. Nu is stalken natuurlijk niet zomaar iets, maar hoezo zou het ontvangen van een grote bos bloemen acuut een gevaar opleveren? Dit ‘gebaar’ zou ook opgevat kunnen worden als een blijk van waardering door een fan die liever anoniem blijft. Flavia reageert echter panisch en vreest direct voor het ergste. Het komt wat melodramatisch over; een ander motief komt nimmer in hen op.

Gelukkig is daar Brunetti, die Flavia ietwat weet te temperen. Pas na de twee mishandelingen herkent hij het kwaad en zet hij alles op alles om de stalker te ontmaskeren. Brunetti is de Venetiaanse versie van De Cock. Charmant, verzorgd, elegant en liefhebbend: een ware levensgenieter met een kenmerkende Italiaanse uitstraling. Donna Leon zou je in deze context de Appie Baantjer van Italië kunnen noemen, ware het niet dat ze haar boeken – bewust of onbewust, dat ligt ergens in het midden – niet in het Italiaans publiceert. Haar stijl kent overeenkomsten met wijlen Baantjer. Met veel passie schrijft ze over Venetië met haar mooie wateren, de prachtige bruggen die er overheen liggen en de sfeervolle pleinen. Anderzijds proef je Leons aversie tegen het toenemende toerisme en de daardoor ontstane verwaarlozing van bepaalde delen van de stad.

Ik aanbid je is een toegankelijk boek, ook voor allen die voor het eerst willen kennismaken met Brunetti. Het niveau van eerder werk wordt echter niet gehaald, daarvoor is het verhaal te luchtig en de plot te simpel. Ik aanbid je is een oppervlakkig omhulsel met een prachtig Venetië als decor, maar een schamele inhoud als opvulling.