Een ontroerend en emotioneel verhaal

2013 is bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff uitgeroepen tot ‘Stephen King Jaar’. Er verschijnen twee nieuwe thrillers van King, en eerder verschenen thrillers worden op veler verzoek in een nieuw jasje uitgebracht. In september zal Dr. Sleep uitkomen, het vervolg op de King-bestseller De Shining. En sinds juni ligt Joyland in de schappen. Laat je met deze laatste meeslepen in een gracieus verhaal zoals alleen King dat kan schrijven.

In Joyland neemt King je mee naar het jaar 1973 en naar North Carolina in de VS. We volgen de dan eenentwintigjarige Devin Jones, maagd en smoorverliefd op zijn vriendinnetje Wendy. Nu het zomerreces is aangebroken, heeft de student Devin geld nodig en dus gaat hij op zoek naar een vakantiebaantje. Dat vindt hij in Joyland, een karakteristiek, ouderwets Amerikaans amusementspark. Zijn taken daar bestaan uit het schoonmaken van attracties, het verkopen van hotdogs en popcorn, het bedienen van het reuzenrad en het dansen in het Howie-de-Happy-Hound-pak. Of zoals de directeur het noemt: "het verkopen van plezier." Devin gaat helemaal op in zijn werk, heeft pret, maar krijgt een harde klap te verwerken als zijn vriendin een brief stuurt waarin ze het uitmaakt. Zijn verdriet is enorm en hij loopt met de ziel onder zijn arm. Desalniettemin stort hij zich volledig op het werk in Joyland, om zo zijn gebroken hart te troosten. Hij haalt hier zoveel voldoening uit dat hij besluit na de zomer door te werken en zijn studie een jaar stop te zetten. Al snel is Devin een graag geziene medewerker en krijgt hij veel aandacht en waardering van de andere (vaste) medewerkers. Hij maakt vrienden, zowel binnen als buiten het park. Ondanks de breuk met zijn vriendin, lijkt het leventje hem toe te lachen...

Tot zover het eerste deel, waarin King het verhaal zorgvuldig opbouwt. Kalm en gestaag creëert hij een nostalgische ambiance die zo kenmerkend is voor de typische Amerikaanse pretparken van weleer. Een geestig kermisjargon – door de medewerkers "het taaltje" genoemd – versterkt dit sfeervolle gevoel. Zo zijn ‘truitjes’ mooie meisjes en ‘fiepen’ klanten die altijd wat te klagen hebben. Ook de attracties zijn haast sprookjesachtig met namen als de Carolina Spin, Thunderball en Devil Wagons. Alles bij elkaar genomen, schept King een ‘good feeling’ tijdens het lezen.

De spanning in het boek is vergelijkbaar met een film waarin je in het begin blijdschap en geluk ziet, zich afspelend onder een vrolijk deuntje, maar waarvan je weet dat dit tijdelijk is en er binnenkort iets (naars) zal gebeuren. Dat deuntje wordt in Joyland gevormd door de kermisgeluiden en de plezier hebbende Devin. Toch kruipt er een bepaalde geladenheid onder de huid, en niet zonder reden.

Het verhaal gaat namelijk dat er een geest in het spookhuis rondwaart. Het zou gaan om het vermoorde meisje Linda Gray, jaren geleden in het spookhuis om het leven gebracht door een onbekende man. Sommige bezoekers en enkele medewerkers zeggen haar geest gezien te hebben, maar tastbare bewijzen zijn er niet. Devin raakt geïntrigeerd door het gerucht en wil het met zijn eigen ogen zien. Dat lukt echter niet. Wel komt hij, met behulp van een andere zomerhulp en een terminaal ziek jongentje, op het spoor van de mogelijke moordenaar. Bovendien blijken er rond de tijd van de moord nog meer jonge vrouwen te zijn vermoord. De gebeurtenissen die volgen, zullen het leven van Devin voorgoed veranderen.

Hoewel Joyland niet de bekende griezelspanning bezit die ‘The King of Horror’ juist typeert, is het toch een zeer amusant boek. Het is een ontroerend verhaal met een sterke emotionele lading. Over liefde, verlies, overleven en volwassen worden; het houdt je aan de pagina’s gekluisterd. Ook zonder echte spanning weet King te overtuigen, en dat is alleen voor de echte grootheden weggelegd. Wat mij betreft mag Luiting-Sijthoff er nog wat Stephen King-jaren bijplakken.