Een thriller die je in een ruk uitleest

Maar liefst vier jaar hebben de fans moeten wachten op een nieuw boek van de Noorse thrillerauteur Karin Fossum. Haar boeken kenmerken zich door de grote psychologische lading die erin voorkomt en de impact die een verschrikkelijke gebeurtenis heeft op de mens. Fossum put hier uit haar eigen ervaring, daar ze in het leven bloot is gesteld aan diverse narigheden.

In Veenbrand speelt emotie wederom een grote rol. Het verhaal begint direct met een gruwelijke gebeurtenis. In een oude, roestige caravan op een afgelegen stuk boerenland worden de lijken gevonden van Bonnie Hayder en haar vijfjarige zoontje Simon. Ze zijn gruwelijk vermoord, met messteken om het leven gebracht. Inspecteur Konrad Sejer en zijn vaste compagnon Jacob Skarre onderzoeken de zaak, maar tasten in het duister door gebrek aan gerichte aanwijzingen.

Het verhaal wordt beurtelings vanuit drie verschillende perspectieven verteld. In het heden volgen we het onderzoek van Sejer en Skarre. Het duo doet hun stinkende best, ondervraagt een hoop mogelijke getuigen en luistert naar vrienden/familie van Bonnie en Simon, maar veel verder dan aannames komen ze niet. Daarnaast lezen we over de maanden voorafgaand aan de moordpartij; hoe Bonnie en Simon hun behaaglijke, maar armoedige levens leven en er geen vuiltje aan de lucht lijkt te zijn. En dan zijn daar nog Mass en haar eenentwintigjarige zoon Eddie. Eddie lijdt aan een soort autistische aandoening. Hij kan moeilijk alleen zijn en leeft zijn leven aan de hand van dagelijkse gewoontes. Moeder Mass is een zorgzaam type en heeft alles over voor haar zoon, maar een vaderfiguur is wat er ontbreekt in hun leven.

Na de enerverende start, waarbij je als lezer direct op het welbekende puntje van je stoel zit, belandt het verhaal daarna in wat rustiger vaarwater. Nu heeft dat soms een ontluisterende uitwerking, maar in Veenbrand schuilt hier juist de kracht. Karin Fossum weet exact hoe ze de lezers kan manipuleren door hen te vertellen over de hardwerkende werkster Bonnie, die bijna slaafs de huizen schoonmaakt van eenzame ouderen. Zij en haar magere zoontje Simon hebben het niet breed, moeten rondkomen met weinig, maar genieten desalniettemin van hun gemoedelijke leventje, al zou Bonnie niets liever willen dan eens tegemoet komen aan de wensen van Simon. Inmiddels teruggeschoven in je stoel lees je ademloos, geleid door de briljante schrijfstijl van Fossum. Maar ondertussen kruipt de spanning onbewust onder je huid, waarbij je je telkens afvraagt: het zal toch niet?

Veenbrand is geen thriller waarin bloedstollende actie, enge schrikmomenten of schokkende plotwendingen de boventonen voeren. In een interview geeft Fossum zelf aan dat ze daar ook geen talent voor heeft. Zij focust zich juist op de emotionele schade van een moord en weet de lezer daarin feilloos mee te nemen. De goed uitgediepte karakters, de prachtige sfeerbeschrijvingen en de langzaam opbouwende stijl van schrijven bewijzen dat eens te meer en maken van Veenbrand een thriller die je in een ruk uitleest.