Lezersrecensie
Een pamflet om positief te denken, dankbaar te zijn en oneindig goed te zijn voor iedereen
Ik werd bij dit boek aangetrokken door de tekst op de achterflap: “De meester van het leven is een verrassende psychologische, filosofische en spirituele compositie die de hedendaagse mens haarfijn doet stilstaan bij zijn oorsprong en bij de unieke bestemming in zijn bestaan. […] De vele existentiële dimensies en de kern van de zinzoekende mens worden er op een briljante wijze in belicht.”
Het verhaal start veelbelovend met een origineel uitgangspunt: het leven wordt achterwaarts begrepen en voorwaarts beleefd. De auteur start bij het overlijden van het hoofdpersonage, Renaat. 62 jaar oud betekent 62 hoofdstukken waarbij elk hoofdstuk een fragment uit elk levensjaar belicht. Het eindigt bij de geboorte van Renaat. Enkele mysterieuze gebeurtenissen en mysterieuze personages geven de hoop op een mooi plot.
Maar het verhaal zwakt af, ook al leest het meestal behoorlijk vlot. Een overdaad aan vergelijkingen, die vaak nog worden toegelicht, maken het verhaal naar het einde toe langdradiger. “Op die manier was het ochtendlicht voor de jongen na een tijdje altijd even ontgoochelend als een puntenslijper voor een potlood. Heel kortstondig had het de indruk gewekt van een nieuwe scherpte, maar onvermijdelijk volgde weer de afstomping.”
De beloofde diepgang blijft uit. Het lijkt eerder op een pamflet om positief te denken, dankbaar te zijn, te geloven, te vertrouwen en oneindig goed te zijn voor iedereen. Dan komt het wel goed, volgens de schrijver.
In plaats van een mooi plot komt het meer gekunsteld over met een te veel aan toevalligheden.
Het klonk beloftevol maar voor mij bleek het uiteindelijk te lichtzinnig en naar het einde toe minder realistisch.
Het verhaal start veelbelovend met een origineel uitgangspunt: het leven wordt achterwaarts begrepen en voorwaarts beleefd. De auteur start bij het overlijden van het hoofdpersonage, Renaat. 62 jaar oud betekent 62 hoofdstukken waarbij elk hoofdstuk een fragment uit elk levensjaar belicht. Het eindigt bij de geboorte van Renaat. Enkele mysterieuze gebeurtenissen en mysterieuze personages geven de hoop op een mooi plot.
Maar het verhaal zwakt af, ook al leest het meestal behoorlijk vlot. Een overdaad aan vergelijkingen, die vaak nog worden toegelicht, maken het verhaal naar het einde toe langdradiger. “Op die manier was het ochtendlicht voor de jongen na een tijdje altijd even ontgoochelend als een puntenslijper voor een potlood. Heel kortstondig had het de indruk gewekt van een nieuwe scherpte, maar onvermijdelijk volgde weer de afstomping.”
De beloofde diepgang blijft uit. Het lijkt eerder op een pamflet om positief te denken, dankbaar te zijn, te geloven, te vertrouwen en oneindig goed te zijn voor iedereen. Dan komt het wel goed, volgens de schrijver.
In plaats van een mooi plot komt het meer gekunsteld over met een te veel aan toevalligheden.
Het klonk beloftevol maar voor mij bleek het uiteindelijk te lichtzinnig en naar het einde toe minder realistisch.
1
Reageer op deze recensie