Onafgewerkte meningsverschillen en ruzies

Poëzie is, nog meer dan romans, hoogst persoonlijk. Voor mij moeten gedichten gevoelens los maken, ze moeten in staat zijn om ergens een kern in mijn hart te raken. Dan kan ik dit een ijzersterk gedicht noemen.
Deze gedichtenbundel slaagt daar onvoldoende in. Voor mij is stilte een enorme meerwaarde, een bijzonder grote rijkdom in mijn leven. De titel trok om die reden mijn aandacht. Wellicht had ik een ode aan de stilte verwacht. Maar dat is het alles behalve.

Integendeel, het benadrukt de sinistere, negatieve kant van zwijgen, wanneer stilte optreedt als een oorverdovende onaangename stilte, wanneer duizenden dolken in de lucht hangen maar onuitgesproken blijven. In dat opzicht handelt de gedichtenbundel eerder over onafgewerkte meningsverschillen en ruzies.
Als ik de gedichten lees, voel ik een soort beklemmende lelijkheid binnen vloeien, dat ik niet kan koppelen aan zwijgen omdat stilte mij te dierbaar is. Omdat deze gedichten zo tegenstrijdig zijn met wat ik zelf voel en ervaar, raakt deze poëzie me te weinig.

Bovendien gaat mijn voorkeur uit naar meer eenvoud. Hier stroken de woordkeuze en de vormkeuze niet altijd met de eenvoud die mij zo kan bekoren.