Hoe langzamer je gaat, hoe meer je ziet

Ary Jassies is een Nederlandse journalist, geboren in 1938. Hij schreef ook enkele boeken. Als vijftiger komt hij vast te zitten in zijn leven en loopbaan. Hij ergert zich dood aan de maatschappij waar alles steeds sneller en oppervlakkiger moet gaan, een ongeduldige tijd waarin alles nieuw en sensationeel moet zijn. Na hartproblemen wordt hij arbeidsongeschikt verklaard, uiteindelijk krijgen drank en agressie hem in zijn greep. Om zijn stressvolle bestaan te ontvluchten maakt hij een therapeutische reis naar het rustige Ierland. Dit boek vormt het reisverslag van zijn ervaringen.

Zijn ervaringen in Ierland, een beschrijving van de bezienswaardigheden op zijn pad én zijn overpeinzingen en gedachtegang over het leven en zijn verleden, vloeien voortdurend door elkaar heen. Dit vertraagt het lezen omdat het overvloeien soms wat abrupt gebeurt. De stijl kan me minder bekoren, o.a. door de abrupte overgangen, soms heel lange zinnen en hier en daar typische Nederlandse uitdrukkingen die me onbekend zijn (zoals hapjeskeet, ze legden botje bij botje).

Inhoudelijk kan het me meer bekoren. De inhoud kan je opdelen in twee grote luiken: de reisbeschrijvingen en het innerlijke leven van de auteur. Zodra hij Dublin verlaat, komt de schrijver terecht in de unieke magnifieke natuurlandlandschappen van Ierland. Als lezer kan ik me de karakteristieke eigenheden van het landschap en de natuur goed voor de geest halen. Ik reis als het ware mee door de bergen, de dorpjes en langs de oceaan.
Innerlijk worstelt de auteur van in het begin met de tijd. Aanvankelijk met de tijdsgeest waarin hij leeft, maar uiteindelijk ook met de haast die bij iedereen zo doordrongen is. Dit brengt vaak melancholische gedachten met zich mee. Hij beseft op dat ogenblik onvoldoende dat de haast hem ook zo te pakken heeft.

Bij een, op het eerste gezicht, banale ontmoeting, slaagt een lokale inwoner er in om hem duidelijk te maken dat hij zijn tijd mag nemen. Op dat ogenblik kent de auteur een transformatie van toerist naar reiziger. Als reiziger gaat hij volledig in op het landschap en de omgeving. Dan ziet hij plots datgene wat hij ervoor niet zag. "Hoe langzamer je gaat, hoe meer je ziet." De haast die gepaard ging met zijn stress, verdwijnt eindelijk uit z'n lichaam en geest.
Z'n lichaamshouding verandert, hij glimlacht en z'n ogen sprankelen. Zo wordt hij opgenomen in de dorpsgemeenschap waarin hij vertoeft, een dorp waar het leven nog mag voortkabbelen.

Wie vanaf dan een innerlijke beschouwing van de auteur verwacht, moet nog wat geduld oefenen. De hoofdmaat blijft een reisverslag over de omgeving. Geleidelijk aan gaat hij dieper in op zijn aanklacht tegen de haast en de pretparkisering van de maatschappij. Hij beschrijft stilaan hoe de vertraging op hem in werkt, maar veel laat hij niet los. Hij vertelt vooral verhalen over anderen.

Het is lang wachten op de essentie van het onthaasten, waarbij hij de kern van zichzelf ontwijkt. Bovendien ligt de stijl me minder goed. Daarom drie sterren.