Ogenblik van stilstand

In een gedicht gaat het er niet om dat je achterhaalt wat de dichter bedoeld heeft, maar wat je er zelf in vindt. In deze gedichtenbundel herken ik geen klassiek stilleven, zoals de titel doet vermoeden, van één of ander glooiend landschap. Elk gedicht vormt de beschrijving van een fotografisch moment uit een mensenleven, als het ware willekeurig gekozen. Achteraf bekeken betreft het telkens een ogenblik waaruit stilstand blijkt, door het onvermogen tot handelen, door het niet weten hoe iets te veranderen, door het ontbreken aan daadkracht. Dit is wat ik er persoonlijk in zie. Misschien herken jij er iets helemaal anders in.

De gedichten zijn kort, niet complex maar toch heeft het even tijd nodig om er een geheel in te zien. Ook al gaat het, mijns inziens, over stilstand, op geen enkel ogenblik ervaar ik iets als droefheid hierom. Het is een eenvoudig vast stellen dat je als mens minder de potentie in je hebt om écht een verschil te maken in de wereld, zoals nochtans wel beweerd wordt. Het is wat het is.

Ik vind de woordkeuze goed gekozen en gevormd tot een mooi beeldend geheel. Maar diep raken tot in de kern doet het niet. Ik ben er nog niet goed uit of een gedicht pas goed is als het een bepaalde emotie los maakt. Ook al vind ik het een boeiend thema.

"Al stroomt onder deze droge grond water, zolang je het niet naar boven haalt, groeit hier niets."