Een huisje met een kruisje

Avondmensen van Caroline van Keeken is mijn eerste leesclubboek. Ik vind het moeilijk om te zeggen of ik dit boek zonder deze uitnodiging was gaan lezen. Wel weet ik zeker dat het dan niet zo aandachtig zou zijn geweest.

Het verhaal gaat over een jongvolwassene met een niet nader benoemde psychische kwetsbaarheid en hoe beide ouders en zijn twee zussen hier, ieder op hun eigen manier, mee omgaan.

De gezinsleden zijn net echte mensen, met hun goede en slechte eigenschappen. Soms zat ik me aan ze te ergeren, soms voelde ik mededogen en soms herkende ik mijzelf in hen. Het één sluit het ander overigens niet uit. Ik vind het sowieso altijd een goed teken als een verhaal emoties oproept.

Ik heb het boek ook met een zorgverlenersblik gelezen. Enige beroepsdeformatie zorgde voor irritatie over het gedrag van sommigen, maar ik heb mij ook vermaakt met het boek. Caroline schrijft op een droogkomische manier, met amusante dialogen, leuke gedachtegangen, etc. En het heeft ook een meerwaarde dat wij het verhaal zien vanuit twee perspectieven.

Na het laatste hoofdstuk had ik graag nog wat langer met dit gezin door willen brengen, omdat ik nieuwsgierig ben hoe zij hun levens vervolgen.