Urgent, aangrijpend en relevant.

Sinds "In een sluier gevangen" houdt Iran mij bezig. Als zelfstandige vrouw en wars van welke religie dan ook, botst dit land met mijn rechtvaardigheidsgevoel. “Het zijn net mensen” en een aantal goede regisseurs hebben mede mijn beeld van dit land zo weten te beïnvloeden, dat het in mijn top 3 te bezoeken landen staat. Zonder de verkiezingen in 2009 was ik er al geweest. Dit boek stond dan ook hoog op mijn willijst.

“Wie zijn land noodgedwongen verlaat, verliest een deel van zichzelf.” Diverse collega’s van mij zijn vluchtelingen en ik ken hun verhalen. Bijzonder is het om dit nu vanuit kinderogen te zien. Boeiend om te lezen hoe ons land en de integratie wordt ervaren door eerst een innemende kleuter en later een op eieren lopende tiener, ieder met hun eigen toon. Het compensatiegedrag, de moeizame ouders en de identiteitsproblemen van Talar stemmen verdrietig, echter het boek gaat vooral ook over de schokkende (familie)geschiedenis in Iran en wat dit voor sporen nalaat. Heftig.

Ondanks het zware onderwerp leest het boek makkelijk weg. Geen gekunstelde zinnen maar een open, intens en meeslepend en soms zelfs grappig verhaal. Opgedeeld in duidelijk aangegeven periodes en wisselend tussen Iran en Nederland. Ook geschikt voor jongeren en dat lijkt mij belangrijk. Hoewel Maral Noshad Sharifi journalist en documentairemaakster is, vertelt zij haar verhaal in romanvorm. Je leest zowel het handelen als het denken van de personages, waardoor er meer gevoel bij komt kijken. Dat het autobiografisch is geeft het extra lading.

Gelezen voor de Hebban debuutprijs.