Hedendaagse thema's.

De start was moeizaam. Drie dingen waar ik weinig mee heb: de Zuidas consultancywereld, religie en geschiedenis maakten dat ik meerdere stukken opnieuw heb moeten lezen. Niet dat het slecht is geschreven, zeker niet, maar het pakte mij in eerste instantie niet. Er wordt veel gemijmerd, terwijl ik wat diepere emoties miste.

De wisselingen in tijd en perspectief maken het verhaal aantrekkelijk, doch daardoor duurde het langer voordat ik gegrepen werd. Dit gebeurde uiteindelijk wel toen er meer samenhang kwam. De parallellen tussen de levens van Nessim en zijn zoons hebben meerwaarde. Verder gebruikt de schrijver bijzondere observaties (“Aan de randen van een land zijn de wegen inwaarts gericht”) en mooie zinnen (“Amir was het laatste restje lijm dat zijn ouders in de huwelijkse staat verbond”). Poëtisch soms. Ook natuurwetenschappen worden in het verhaal verwerkt.

De Jansberg en vooral de stad Alexandrië zijn geschreven vanuit een ik-perspectief. Deze krijgen hiermee een eigen entiteit, een origineel gegeven. Vrouwen zijn in dit boek vooral moeder, partner of seksobject waarbij de schrijver een fixatie voor borsten lijkt te hebben. Enkel Alexandrië verhaalt over sterke vrouwen. Jammer. Pas na driekwart van het boek krijgen Amirs vriendin en moeder een hoofdrol, maar dat deel voelde juist overbodig.

Migratie en identiteit zijn interessante en hedendaagse thema’s en tegenstellingen en familiedynamiek boeien me altijd. Al met al een mooi en leerzaam boek.

Gelezen voor de Hebban debuutprijs.