Lezersrecensie
Fijne feelgood die ook zwaardere thema's aandurft
In de vergeten buurttuin leren we Luisa MacGregor kennen, een jonge vrouw en tuinarchitecte die na het verlies van haar man zowel op emotioneel als professioneel vlak in overlevingsmodus staat. Wanneer ze onverwacht de mogelijkheid krijgt om op een verlaten fabrieksterrein een buurttuin te ontwerpen en aan te leggen, slaat ze eerst aan het twijfelen maar na een bezoekje aan het bewuste dorp Collaton besluit ze toch haar droom waar te maken. Aanvankelijk stuit ze op nogal wat weerstand van de lokale bevolking, maar geholpen door Cas, een lokale leerkracht en de ietwat moeilijke maar slimme tiener Harper, krijgt haar tuinproject stilaan vorm. En ook het effect op de bewoners van Collaton blijft niet uit, totdat het noodlot toeslaat en het nog maar de vraag blijft of het tuinproject gered kan worden. Luisa's zelfvertrouwen krijgt een flinke deuk . Staat de gemeenschap wel echt achter haar project, en hoe zit het eigenlijk met Cas. Zijn ze alleen vrienden of is er meer mogelijk dan alleen vriendschap?
In deze vlotgeschreven, meeslepende feelgood van Sharon Gosling worden ook moeilijke thema's niet uit de weg gegaan. Probleemjongeren, verwaarloosde kinderen, geweld, verlies van een partner: het komt allemaal op een respectvolle manier aan bod en zit goed verwerkt in het verhaal zonder dat het al te zwaar overkomt. De basisingrediënten voor een feelgood, zoals vriendschap, hoop, een vleugje humor zijn uiteraard ook ruimschoots aanwezig. Door die mix van thema's, is deze feelgood net iets anders dan alle anderen en heb ik erg genoten van het verhaal. Het centrale idee om een grauwe achterstandsbuurt met een tuinproject opnieuw wat kleur te brengen en de gemeenschapszin hiermee aan te wakkeren, vond ik een erg mooi en inspirerend uitgangspunt voor een roman.
De afwezigheid van Harpers moeder en de ongeïnteresseerde vader, was wat mij betreft wel wat te weinig uitgewerkt en kwam daardoor een beetje ongeloofwaardig over.
Ook waren er nog wat losse eindjes die dan in de epiloog, door middel van een tijdsprong van 2 jaar, nog snel snel aan elkaar geknoopt werden. Dat had wat mij betreft ook iets anders gemogen, maar al bij al vormde het op die manier wel een mooi afgerond verhaal.
Ik heb al bij al genoten van dit boek en De vergeten buurttuin heeft me overtuigd om nog meer van deze auteur te lezen in de toekomst.
In deze vlotgeschreven, meeslepende feelgood van Sharon Gosling worden ook moeilijke thema's niet uit de weg gegaan. Probleemjongeren, verwaarloosde kinderen, geweld, verlies van een partner: het komt allemaal op een respectvolle manier aan bod en zit goed verwerkt in het verhaal zonder dat het al te zwaar overkomt. De basisingrediënten voor een feelgood, zoals vriendschap, hoop, een vleugje humor zijn uiteraard ook ruimschoots aanwezig. Door die mix van thema's, is deze feelgood net iets anders dan alle anderen en heb ik erg genoten van het verhaal. Het centrale idee om een grauwe achterstandsbuurt met een tuinproject opnieuw wat kleur te brengen en de gemeenschapszin hiermee aan te wakkeren, vond ik een erg mooi en inspirerend uitgangspunt voor een roman.
De afwezigheid van Harpers moeder en de ongeïnteresseerde vader, was wat mij betreft wel wat te weinig uitgewerkt en kwam daardoor een beetje ongeloofwaardig over.
Ook waren er nog wat losse eindjes die dan in de epiloog, door middel van een tijdsprong van 2 jaar, nog snel snel aan elkaar geknoopt werden. Dat had wat mij betreft ook iets anders gemogen, maar al bij al vormde het op die manier wel een mooi afgerond verhaal.
Ik heb al bij al genoten van dit boek en De vergeten buurttuin heeft me overtuigd om nog meer van deze auteur te lezen in de toekomst.
1
Reageer op deze recensie