Lezersrecensie
Stilletjes genieten
Het vooroorlogse Berlijn ten tijde van de Olympische Spelen vormt het decor voor Drie dagen in augustus van Anne Stern. We maken kennis met Elfie die de beroemde bonbonwinkel Sawade aan Unter den Linden runt en daar de lekkerste pralines, snoepjes en zoetste marsepein verkoopt aan de begoede burgers van de stad en haar vele toeristen. Het routinematige werk in de winkel bezorgt Elfie een houvast in deze toch wel woelige periode en geeft haar de nodige rust in haar onrustige hoofd. Via Elfie krijgen we ook een kijkje in het leven van de andere bewoners van Unter den Linden, elk met hun eigen problemen en bekommernissen. De oude madame Conte, een vaste klant van Sawade, is er daar eentje van. Via de gesprekken met haar komt Elfie meer te weten over de geschiedenis van de chocolaterie en lijkt ze zich uiteindelijk meer open te stellen voor het leven en de liefde.
Deze historische roman van Anne Stern laat mij achter met gemende gevoelens.
Het verhaal komt naar mijn gevoel nooit echt helemaal op gang. Er worden een heleboel personages geïntroduceerd, elk met hun eigen verhaal. Deze verhaallijnen lopen allemaal een beetje door elkaar, kruisen elkaar weliswaar af en toe, maar een echte samenhang of een gemeenschappelijk eindpunt is er niet echt. Hierdoor mist het boek vaart, je wordt niet meegezogen in het verhaal.
De schrijfstijl van de auteur vond ik dan wel weer aangenaam: mooie zinnen, beschrijvingen in geuren en kleuren, treffende woordkeuzes. Ook het vertelperspectief van de lindebomen aan Unter den Linden zorgde voor een verrassende afwisseling. Hierdoor krijg je een mooi beeld van het Berlijn in de jaren 30 van de vorige eeuw.
Wie houdt van boeken die spectaculair of met een climax eindigen, blijft wat op zijn honger zitten. Als je je daarentegen graag laat meevoeren op een zachtjes voortkabbelend verhaal en geniet van de kleine details dan is dit boek zeker iets voor jou.
Deze historische roman van Anne Stern laat mij achter met gemende gevoelens.
Het verhaal komt naar mijn gevoel nooit echt helemaal op gang. Er worden een heleboel personages geïntroduceerd, elk met hun eigen verhaal. Deze verhaallijnen lopen allemaal een beetje door elkaar, kruisen elkaar weliswaar af en toe, maar een echte samenhang of een gemeenschappelijk eindpunt is er niet echt. Hierdoor mist het boek vaart, je wordt niet meegezogen in het verhaal.
De schrijfstijl van de auteur vond ik dan wel weer aangenaam: mooie zinnen, beschrijvingen in geuren en kleuren, treffende woordkeuzes. Ook het vertelperspectief van de lindebomen aan Unter den Linden zorgde voor een verrassende afwisseling. Hierdoor krijg je een mooi beeld van het Berlijn in de jaren 30 van de vorige eeuw.
Wie houdt van boeken die spectaculair of met een climax eindigen, blijft wat op zijn honger zitten. Als je je daarentegen graag laat meevoeren op een zachtjes voortkabbelend verhaal en geniet van de kleine details dan is dit boek zeker iets voor jou.
2
Reageer op deze recensie