De deprimerende reis van Harold Fry

Het verhaal gaat over Harold Fry een gepensioneerde man die op een dag een brief krijgt van een oud-collega, Queenie. Hij heeft haar al twintig jaar niet meer gezien en zij schrijft dat zij terminaal is. Ze woont inmiddels in het noorden van het land. Hij besluit een brief te terug te schrijven, maar wanneer hij de brief wil posten, besluit hij niet te stoppen bij de brievenbus op de hoek. Hij loopt naar de volgende, maar ook daar gooit hij de brief niet in. Op een gegeven moment is hij te ver om nog terug te keren, hij besluit door te lopen en de brief zelf af te geven. Het wordt een onwaarschijnlijke reis.

Het verhaal begint best aardig met een man die een brief besluit te posten. Je merkt dat hij niet lekker in zijn vel zit en een beetje in een sleur is geraakt. Je kunt je goed in Harold verplaatsen. Willen we allemaal niet wel eens weglopen van ons huidige leven?
Al snel vond ik dat de reis niet echt opschoot en ook maakte Harold niet echt spannende dingen mee. Ja, hij ontmoet mensen, maar nee, die zijn niet blijven hangen in mijn geheugen. De gesprekken die hij voert met de mensen die hij tegenkomt, vond ik te oppervlakkig en deden me eerlijk gezegd niets.
Ik kreeg eerder de indruk dat het een boek was dat ik al eens gelezen had. Het boek doet me namelijk sterk denken aan de 100-jarige man die uit het raam klom en verdween.
Het is een kruising tussen bovengenoemde titel en ‘Zwaan kleef aan’. Vanaf het moment dat zich mensen bij hem aansluiten, wordt het verhaal nog langdradiger, want de mensen houden hem op en hij maakt niet zo veel kilometers meer op een dag, terwijl je eigenlijk alleen maar wilt weten, leeft Queenie nog als Harold aankomt en redt hij het überhaupt?

Als hij bij Queenie aankomt is het al net zo deprimerend. En zo voelt Harold het zelf ook: ‘Harolds geest gleed terug over de kilometers die hem naar deze plek hadden geleid. Hij zag wegen, heuvels, huizen, hekken, winkelcentra, straatlampen en brievenbussen, en geen van die dingen waar hij langs was gekomen, had iets bijzonders.’

Uiteindelijk kom je erachter waarom Harold de reis maakt en wat zijn relatie is tot Queenie, zijn zoon en zijn vrouw. Hij schrijft dit in een brief tot iemand die hij eerder heeft ontmoet. Dit maakt een hoop duidelijk, maar erg gelukkig is het allemaal niet. Sterker nog, voor een feelgood-boek is het helemaal niet zo feelgood, eerder deprimerend. Hebban kopt met de ideale feelgoodroman, maar die vlieger gaat voor mij niet op.